‘Dit heeft niets met hardlopen te maken’

Een hangmat en muskietennet is normaal gesproken niet het eerste wat je denkt nodig te hebben bij een trailrun. Maar voor de deelnemers aan de Jungle Marathon hoort dit tot de verplichte uitrusting die je moet meedragen in je rugzak. In zes etappes trokken Esther Sweeris, Ruud de Vette en Bart Eigenhuis 254 kilometer door het Amazonewoud van Brazilië. Op 16 november geven ze over hun avontuur een lezing in de MudSweatTrail Store. Wij vroegen ze alvast om een tipje van de sluier op te lichten.

‘Thuis heb ik het boek Extreem Hardlopen, waarin allemaal bijzondere races staan’, zegt Bart Eigenhuis een paar dagen na terugkomst uit Brazilië. ‘Een paar daarvan heb ik inmiddels kunnen afturven, zoals de Ultra Trail du Mont Blanc en de Marathon des Sables. Ook de Jungle Marathon staat hierin beschreven. Maar ik had nooit durven denken dat ik deze ook daadwerkelijk zou lopen. 250 Kilometer door de jungle struinen, wat is daar nou voor lol aan?’

Het was Ruud die met idee kwam om deel te nemen aan de Jungle Marathon: ‘Esther heeft mij ooit verleid om deel te nemen aan de Marathon des Sables. Tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik aan dit soort extreme races zou kunnen deelnemen, maar het lijkt mij telkens toch te lukken. Na ons avontuur in de woestijn van de Marokko dacht ik waarom niet de Jungle Marathon? Esther en Bart waren aanvankelijk weinig enthousiast. Uiteindelijk zijn ze overstag gegaan en zo reisden we met zijn drieën begin oktober af naar het Tapajos National Forest in Brazilië.’

Don’t do it!

De organisatie van de Jungle Marathon probeert hun race niet mooier te maken dan het is. Op hun website vertellen ze de deelnemers onomwonden wat hun te wachten staat:

Ben jij klaar voor:

Temperaturen van 40 °C?

Een luchtvochtigheid van 99%?

Dichte jungle waar geen zonnestraaltje doorheen prikt?

Moerasdoorwadingen waar anaconda’s op de loer liggen?

Rivierdoorsteken met piranha’s en kaaimannen als gezelschap?

Krankzinnig steile hellingen, veelal glad en modderig?

Slapen in een hangmat tussen brulapen en jaguars?

If you are not up for it, don’t do it!

Vanaf het moment dat de deelnemers de boot opstappen naar het eerste kamp begint direct het avontuur. Ruud: ‘Na tien uur varen bereikten we een dorpje zoals dat je alleen kent uit documentaires van National Geograhic. Tussen een paar bomen konden we onze hangmat ophangen. Ik was nog nooit eerder in een jungle geweest. En ook slapen in een hangmat was voor mij nieuw.’ Dat goldt ook voor Bart: ‘Ik ben blij dat ik nu weer in een gewoon bed kan slapen. In een hangmat kom je nauwelijks tot rust. Je ligt in een kromme houding en ligt de hele nacht wakker van alle geluiden die uit de jungle komen.’

Tijdens verschillende briefings worden de deelnemers nog even snel bijgespijkerd in hun jungle- en survivalkennis: welke planten moet je niet aanraken, wat moet je doen als je verdwaalt, welke slangen kun je tegenkomen? Dan kan de race beginnen.

100% Luchtvochtigheid
De etappes variëren van 18 tot 110 kilometer. Bart: ‘Iedere dag werd het aantal kilometers opgevoerd zodat we konden wennen aan de hoge luchtvochtigheid. Tijdens de Marathon des Sables hadden we ervaring opgedaan met het lopen in de warmte, maar in de Sahara is de lucht heel droog. In de jungle is de luchtvochtigheid bijna 100%. Bij de minste inspanning gutst het water van je lijf. Alsof je onder de douche staat.’

‘250 Kilometer door de jungle struinen, wat is daar nou voor lol aan?’

En dan moeten de deelnemers ook nog vele rivieren doorkruisen of overzwemmen. Ruud: ‘Verschillende keren stapte je bij de start van de etappe direct het water in. Bij de Jungle Maraton houd je geen droge voeten.’ Ondanks dat Ruud, Bart en Esther hadden getraind op het lopen met natte voeten – geen plas of beekje werd vermeden – en hun voeten maandenlang insmeerden met kamferspiritus om ze harder te maken, eiste het vocht zijn tol. Vooral bij Esther: ‘Als je een week lang in natte sokken en schoenen loopt, houd je je voeten gewoon niet heel. Blaren waren niet te voorkomen. Ik heb zelfs de laatste twee dagen diclofenac geslikt omdat ik niet meer op mijn voeten kon staan van de pijn.’

Overlevingstocht
Het terrein stelt de deelnemers ook op ander manieren op de proef. Ruud: ‘Ik had nooit verwacht dat het terrein zo heuvelachtig zou zijn. Niet hoog maar wel gruwelijk steil. En het lopen is heel intens. Bij elke stap moet je kijken waar je je voeten zet. Je blijft telkens achter de lage begroeiing haken en gaat daarom geregeld onderuit. Een groot deel van het parcours valt er sowieso weinig te rennen. Er liggen duizenden omgevallen bomen – van soms wel meer dan een meter in doorsnee – waar je overheen of onder door moet. Met hardlopen heeft deze trail dan ook weinig te maken. Het is meer een overlevingstocht.

Esther: ‘Vooraf ben je het meest bang voor de slangen, spinnen of schorpioenen die je onderweg kunt tegenkomen. Maar daar heb je eigenlijk weinig van te duchten. De planten en bomen zijn je grootste vijand. Alles is ruw, scherp en heeft weerhaakjes of stekels. Om te voorkomen dat mijn handen open kwamen te liggen droeg ik handschoenen en een petje om ervoor te zorgen dat ik niet mijn haar vast kwam te zitten in het struikgewas.’

‘Ook lopen met blote benen kwam je duur te staan’, vult Ruud aan. ‘Wij droegen ter bescherming compressietubes. Desondanks zaten we onder de schrammen en schaafwonden. Bij mij is alles ook nog gaan ontsteken. En mijn voeten waren helemaal opgezet. Terug in Nederland heb ik wel even langs de dokter moeten gaan. Maar ach, ik heb het er graag voor over. Ik bekijk dit soort avonturen heel simpel. Je begint ergens aan en stopt pas als je er bent en onderweg beleef je leuke en minder leuke dingen.’ Aldus Ruud, die ook nog een vijftien bijensteken opliep en door oververhitting de race even tijdelijk moest onderbreken. En ook Bart kwam met dikke knieën en een opgezette enkel niet ongeschonden uit de strijd.

Zelfvoorzienend
Tijden de race zijn de deelnemers zelfvoorzienend. Esther: ‘Behalve een hangmat en kleding moet je ook voor zeven dagen eten meenemen. Zo licht mogelijk natuurlijk en zoveel mogelijk calorieën. Hartkeks voor ontbijt. Winegums voor onderweg en vriesdroogmaaltijden voor ’s avonds. Gelukkig wordt je rugzak in de loop van de week steeds lichter, maar de eerste dagen weegt deze toch zo’n tien kilo. Exclusief de 2,5 liter water die je verplicht bent mee te nemen. Tijdens de Marathon des Sables was het lopen met een rugzak ons zwaar gevallen, daarom hadden we nu hier flink op getraind. Met resultaat. Op mijn voeten na, heb ik geen moment gehad dat ik mij slecht voelde. Ik stond er zelf versteld van dat ik onder deze zware omstandigheden ruim 250 kon afleggen. Dat gaf mij wel een kick’

Buiten de comfortzone
‘Het is goed om af en toe even uit je comfortzone te durven stappen’ zegt Bart. Dat is de reden waarom ik aan dit soort races meedoe’. En daarin werd Bart niet teleurgesteld. Tijdens de etappe van honderd kilometer dwaalt hij middenin de nacht door een pikdonkere jungle. ‘Zodra de duisternis is gevallen komt de jungle tot leven. In het schijnsel van je hoofdlamp zie je tientallen oogjes oplichten van dieren die op je zitten te loeren. Met het imponerde geluid van de brulapen erbij werd het best wel spooky. Tot overmaat van ramp hield mijn hoofdlamp ermee op zodat ik het laatste stuk in het schijnsel van mijn telefoon de markeringslinten heb moeten zoeken. Ik was blij dat ik na negentien uur racen om half twee ’s nachts de finish bereikte.’

Bart deed zichzelf de Jungle Marathon cadeau ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag.

Behalve mooie herinneringen nam hij ook nog een ander souvenir mee naar huis. Bart presteerde het namelijk om de race te eindigen als derde in het algemeen klassement. ‘Wat de volgende race wordt? Ik heb toch dat boek Extreem Hardlopen? Daar staan nog zoveel mooie dingen in!’

Wil je meer weten over de Jungle Marathon, kom dan 23 november naar de MudSweatTrails Store waar Esther, Ruud en Bart een presentatie geven. Opgeven hiervoor kan via onze Facebook pagina. 

Beleef het skyrun-gevoel dicht bij huis

Lonkt bij jou het verlangen om deel te nemen aan een berg- of skytrail met het betere klim- en klauterwerk? Maar je twijfelt, want je hebt nog weinig ervaring in het hooggebergte. Ga dan mee met de Trailtour naar het Ahrtal die MudSweatTrails organiseert. Laura Romy Legué (28) en Thomas van Campen (36) gingen je voor... 

Op slechts twee uur rijden van Arnhem ligt het Duitse Ahrtal, een van de mooiste zijdalen van de Rijn. Dicht bij Nederland wordt je hier verrast door een uitdagend landschap met bizarre rotsformaties en heuvels tot wel zeshonderd meter hoogte. Op de steile paadjes, kammen en graten heb je regelmatig handen en voeten nodig. MudSweatTrails (MST) ontdekte al jaren geleden het potentieel van het Ahrtal als trainingsgebied voor alpiene avonturen. Op zondag 22 oktober vertrok daarom een touringcar met zo’n veertig enthousiaste trailrunners voor een dagtocht naar dit deel van de Eifel. Met als doel lekker gezamenlijk trainen onder deskundige begeleiding van MST-instructeurs. Een minireis waarin ervaren, leren, testen van materialen en het sociale centraal staan. 

‘De foto’s die ik van het Ahrtal had gezien, wekten mij nieuwsgierigheid. Ik ga regelmatig naar de Belgische Ardennen om te trailen, maar dit gebergte zag er nog een stukje ruiger uit. Voor mij een van de redenen om met deze trailtour mee te gaan’, aldus Thomas.

Gezellig samen trainen
‘Tijdens mij deelname aan de Eiger Trail afgelopen zomer heb ik ontdekt dat ik in alpien terrein met stenen en rotsen nog wel wat kan leren’, zegt Laura Romy. ‘Maar dat was voor mij eigenlijk niet de reden waarom ik met dit reisje mee wilde gaan. Ik ben nog vrij nieuw in het trailrunwereldje en vind het gewoon leuk om samen te trainen met gelijkgestemden. Door een blessure kon ik een jaar geleden nog geen kilometer hardlopen. Mijn fysiotherapeut adviseerde mij om het asfalt te verruilen voor een zachte ondergrond. Dat hielp! En ik ontdekte dat rennen door de natuur ook veel leuker is dan op de weg. Ik kreeg de smaak van het trailrunnen te pakken en ging direct op zoek naar een doel om voor te trainen. Zo kwam ik terecht bij de trailreis die MST organiseert naar de Eiger Trail in Zwitserland. 51 Kilometer, dat moest trainbaar zijn in een jaar hield ik mezelf voor. En ik heb ‘m uitgelopen! Die reis was me zo goed bevallen dat ik vaker met dit soort reizen mee wilde gaan omdat je dan een hoop andere trailers ontmoet.’

Ook Thomas neemt vooral deel aan de evenementen van MST vanwege de gezelligheid. ‘Er is altijd heel veel lol met elkaar. Het hele team van MST is enthousiast en betrokken. Dat creëert verbinding.’

Handen- en voetwerk
Uitgangspunt van de trailtour is het dorpje Altennahr. Laura: ‘Zo’n heerlijk koddig dorpje met van die tierelantijnen en frutsels. Echt uber Duits. Terwijl je omringd wordt door hoge heuvels en rotsen. Heel verrassend omdat je daar vanaf de snelweg eigenlijk niets van ziet.’

Dankzij de vakwerkhuizen en de wijngaarden op de zuidhellingen langs de Ahr heb je meteen het idee dat je in het buitenland bent. Altenahr en ook Ahrweiler zijn prachtige wijnstadjes en beroemd vanwege de rode Spätburgunder. Dat is wellicht voor na de trail, eerst moet er gelopen worden: 20 kilometer met daarin 1500 hoogtemeters. En de ruïne die hoog boven het dorp uittorent is het eerste doel. Thomas: ‘Na één kilometer hardlopen, kregen we directe steile rotspassages. Ik heb zelf al veel hardgelopen in de bergen, maar vind mezelf nog geen ervaren skyrunner. Hoogtevrees heb ik niet en ben niet zo snel bang, maar hier had ik wel wat momentjes waarvan ik dacht: “nu moet ik even goed opletten”. En nu waren de rotsen gelukkig nog droog. Hier beleefde ik echt wel even het skyrun- gevoel.’

Ook Laura moest op de steile stukjes af en toe even slikken: ‘Maar ik was ook juist blij om nu in dit soort te terrein kunnen oefenen. Ik heb veel geleerd door te kijken hoe de instructeurs en andere deelnemers hun handen en voeten plaatsten.’

Thomas: ‘Over de eerste drieënhalve kilometer hebben we uiteindelijk een uur gedaan! Toen stonden we boven op de graat naast de ruïne waar je een geweldig uitzicht hebt. Door de uitbundige herfstkleuren was het landschap extra mooi.’

Leren van anderen
Via de wijngaarden ging het zigzag weer omlaag richting dal. De deelnemers waren opgesplitst in verschillende groepen en per groepje liepen er een aantal instructeurs mee. Laura: ‘Het is fijn dat er goed op je gelet wordt en er ruimte is voor vragen en ondersteuning tijdens het lopen.’

Thomas: ‘Door met mensen te lopen die technischer beter zijn dan ik, kan ik veel leren. Ik kijk op wat voor manier ze bijvoorbeeld een bochtje nemen en probeer dat te kopiëren. Van mezelf ben ik een voorzichtige loper en ik leer ervan door in het kielzog van een ervaren iemand te lopen. Als ik een van de instructeurs op een afdaling gas zie geven om de helling af te stuiven, dan geeft dat mij vertrouwen dat ik dat ook kan. Anderzijds vond ik het goed dat de instructeurs duidelijke grenzen stelden. Zo werd besloten om te draaien op de klim naar de top van het Teufelsley. Doordat het inmiddels was gaan regenen en de rotsen nat en glad waren geworden vonden zij het onverantwoord om verder te klimmen.’

Gevarieerd terrein
Laura: ‘Terug in het dal begon het klimmen weer van voor af aan. Er volgde een pittig stuk omhoog. Handen op de knieën en gaan! Op de helft van de route hebben we in een restaurantje nog gepauzeerd om even op te drogen en weer warm te worden.’

Daarna werd het gelukkig weer droog en kon er weer volop genoten worden. Thomas: ‘We liepen door prachtige beukenbossen in alle kleurtinten rood, oranje en geel. Overal stromen riviertjes omlaag en je denkt dat je in de middle of nowhere bent. Dan sta je plotseling op een uitzichtpunt en zie je beneden je zo’n typisch Duits dorp en in de verte de rivier en een kasteel op een heuveltop. Ik vond de trail goed uitgedacht. Het voert je langs veel verschillende soorten terrein: van vals plat tot steile hellingen waar je vol gas naar beneden kunt. Maar ook door mooie beukenboslanen en wijngaarden en over smalle graatjes waar je goed moet opletten en je handen en voeten nodig hebt. Dit is wel het meest dichtstbijzijnde gebied om kennis te maken met skyrunning. Het is net zo makkelijk bereikbaar als de Ardennen maar toch heel anders. Ik kom hier zeker nog eens terug.’

Ook Laura blikt enthousiast terug op de trailtour: ‘Er waren een hoop mensen bij die ik nog kende van de reis naar de Eiger Trail. Heel gezellig en goed om de banden met andere trailers aan te halen. Samen met iemand anders heb ik meteen een volgende trailtrip gepland.

De volgende Trailtour naar het Ahrtal wordt georganiseerd op 15 apri 2018. Kijk voor info en aanmelden op http://www.mudsweattrails.nl/trailtour_ahrtal

Bekijk ook de video voor een impressie van het Trailen in het Ahrtal: 

Als we op donderdagavond, 10 uur voor de start van de ROUT, in Haidou arriveren sluit racedirector Christos Katsanos me in de armen. ‘Welcome back again my friend.’

Het blijft bijzonder. De familie van de Griekse ultralopers is hecht. De sfeer in Haidou, een soort nederzetting van houten vakantiebungalows en een ‘taverna’ is intiem. Ik begroet veel bekenden, lopers die ik tegenkwam in eerdere ROUT’s en OMT’s (Olympus Mythical Trail). Haidou, de start en finishplek van de Rodopi Ultra Trail (ROUT, 168 km) ligt ver van alles vandaan in de Rodopi Mountains, een uitgestrekte lege bergketen op de grens tussen Griekenland en Bulgarije.

Na een jaartje vrijwilligerswerk vorig jaar sta ik hier voor de vierde keer aan de start. Voor Nicole is het haar derde ROUT en dit keer staan Richard Keppel, George Daans en Gideon Zadoks aan onze zijde. Ieder van ons heeft een missie. Nicole is er om haar DNF van twee jaar terug te wreken, Richard en George hopen hun eerste 100 mijl te volbrengen en Gideon is erbij om zijn ‘running mojo’ terug te vinden. Voor mij is het vooral de sfeer die me hier brengt.

Christos is een bijzondere man die ‘ultra’ uit al zijn poriën laat stromen. Zelf liep hij veel Griekse trails en wegwedstrijden, waaronder de Spartathlon. Mensen samenbrengen, is zíjn missie. En die slaagt.

De race bestaat uit drie delen. De eerste 40 km is een mooie lijn door het bos, van Haidou naar Zarkadia (1), waar een grote verzorgingspost staat. Het eeuwenoude pad is een verbindingsweg uit de tijd van de Thraciërs, die al lang voor Christus actief waren in dit deel van de wereld. Daarna volgt een lus van ruim 85 km die weer uitkomt in Zarkadia (2). Vandaar loop je de eerste 40 km in omgekeerde richting terug naar Haidou.

Er zijn verzorgingsposten om de 25-30 km. De race loopt door het middelgebergte, tussen de 300 m en 1600 m hoogte, in totaal zijn er ongeveer 7000 hoogtemeters te overbruggen. Het terrein is niet erg technisch. Ik schat dat ongeveer 50 van de 168 km over jeep roads loopt, de overige kilometers zijn paden, die meestal allemaal redelijk begaanbaar zijn. Een enkele Griek loopt met een enkelband met belletjes, om de beren in de buurt op afstand te houden. Naast beren worden er in het gebied ook regelmatig wolven gespot.

We plannen vooraf niet wie met wie loopt. In principe loopt ieder zijn eigen race. Ik blijf in het begin in de buurt van Nicole. Zij loopt erg steady, de laatste maanden. Na een uur besluiten we samen te blijven. We pikken Richard ergens op rond kilometer twintig, maar ons tempo ligt iets te hoog voor hem en hij blijft achter. Beter zo, als je sneller loopt dan je zou moeten, riskeer je dat je jezelf opblaast.

Na 50 km protesteert mijn maag. Ik kan het tempo van Nicole niet meer volgen en kom iets later dan zij aan in Krousovo, de verzorgingspost op 69 km. Ik herstel van twee minuten languit liggen naast het kampvuur en een kop soep. En kwartier later loop ik verder met Nicole, de nacht in. Die nacht draaien de rollen om en heeft Nicole last van haar maag. We gaan tien minuten liggen onder een deken in Youmourlou, de verzorgingspost op 95 km. In het stuk van Youmourlou naar Zarkadia-2 krijgen we het allebei zwaar. We vechten tegen de slaap. Plots valt Nicole, overmand door vermoeidheid, als we een paadje vol obstakels slechten. ‘Liggen blijven’, adviseer ik haar. ‘Doe je ogen twee minuten dicht en ontspan je.’ Ik ga aan haar voeteneind liggen, heel even, precies genoeg om kort mijn spieren te ontspannen en de vermoeidheid in mijn geest wat te temperen. Iets later staan we alweer. Meteen voeren we het tempo wat op. Bij een controlepost verderop gaat Nicole drie minuten liggen op een deken om haar pijnlijke maag te ontspannen. Het helpt een beetje. Ik krijg een slok Tsipourou (40 procent alcohol) van een vrijwilliger. Het goedje is overal goed voor, weet iedereen hier: voor een opstandige maag, voor verzuurde benen, voor vermoeidheid, om in slaap te komen. Ik ben in één klap wakker!

Het laatste stuk naar Zarkadia duurt onprettig lang. ‘Ultra mind’, zegt Nicole. Ik beaam het. Het is klote, en dus… niks. Het doet pijn, en dus… niks. We accepteren het. Tegenstribbelen of piepen maakt het niet eenvoudiger. Doorlopen is de beste remedie.

We slechten Zarkadia-2. Onze lus van 85 km zit erop. Nog een marathon te gaan. Het is koud, we zijn moe, ik warm me aan een van de vuren die er branden, aan het einde van de nacht. Uit het donker verschijnt Claudette, de vrouw van George. Ze vertelt ons dat George onderweg is van Youmourlou naar Zarkadia, en dat het goed met hem gaat. Met Richard ging het minder. Hij verstapte zich na een kilometer of 50 en scheurde bij de manoeuvre die hij daarna uitvoerde zijn quadriceps. Einde oefening. Gideon kwam al uren voorbij deze verzorgingspost en loopt af op een mooie tijd.

De veertig kilometer die resten naar de finish lopen we grotendeels in daglicht. Het is warm. We zijn er na twintig kilometer goed klaar mee, maar dat hoort er een beetje bij weten we. Onze poging om onder de 34 uur te blijven slaagt, al bijten we de laatste paar kilometers op ons tandvlees. Onze eerdere finishtijden gaan met uren aan gruzelementen.

Op de finishlijn een persoonlijke omhelzing van Christos, die inmiddels een uur of zestig wakker is. Het blijft een bijzondere man, die opblijft tot hij de laatste loper persoonlijk heeft onthaald. Op de meet staat de Nederlandse posse. George had ik hier niet verwacht. Vijf minuten later doet hij zijn verhaal, terwijl we een biertje drinken op een muurtje, in de zon. Gideon liep een goede tijd, al had hij sneller kunnen zijn als hij wat beter voorbereid enkele dagen voor de start in Griekenland zou zijn gearriveerd. De reis zo vlak voor de race is niet ideaal. Richard kan zijn DNF maar slecht verteren. Zijn spierscheuring is pure pech, het belette hem om zijn eigen limieten te exploreren en op te rekken. Nicole wordt de dag na de race op het podium gehesen. Zij is de eerste dame in haar categorie.

We besluiten dit bijzondere weekend een uur na de prijsuitreiking met een riante lunch een dorpje verderop met Gi, Nicole, Claudette, Richard, George en ik. Schalen gegrilde lammeren en rund, een paar grote salades, een karaf wijn en wat flessen bier helpen bij het verteren van de ROUT 2017 en het inplannen van toekomstige races in Griekenland.

Volgend jaar is de tiende aflevering van de ROUT. Met een aantal niet-Grieken hebben we afgesproken om in 2018 een internationale catering te verzorgen aan de finish. Onder meer de Tsjech Jakub Hajek zal zich inzetten om Griekenland kennis te laten maken met Slivovitsa, de nationale drank van zijn land. Claudette maakt al druk plannen om de juiste vleeskruidenmengsels uit Suriname te halen. De eerste aanbetaling van een os voor aan het spit is zojuist overgemaakt.

“Bold, beautiful and brutal” - door Tom Endstra

Geïnspireerd door een verhaal uit 2016 van Wimfridus op deze site, ging ik de ontwikkelingen rond de UTMR volgen. Toen het duidelijk werd dat er dit jaar voor het eerst een 170km-editie zou komen waarin je een volledige ronde rondom de Monte Rosa maakt, wist ik het zeker: dit wordt mijn ultra voor 2017! Nu sta ik om kwart voor vier in de ochtend in het startvak te luisteren naar een adjudant van race director Lizzy Hawker die het woord voert. Uiteindelijk pakt Lizzy zelf ook nog even de microfoon. Zachtjes herhaalt ze de uitspraken die we al overal hebben kunnen lezen. Dit is haar trainingsgebied. Dit is de race die zij had willen racen. Haar stem breekt. Eindelijk heeft ze het rond. Haar geesteskindje: het rondje Monte Rosa als ultratrail race. 170km met meer dan 11.000 hoogtemeters door een schitterende alpiene omgeving. De honderd mensen die hier op dit moment bij elkaar staan, zijn de eersten die haar droom mogen gaan waarmaken. Het voelt toch wel heel speciaal. Een kort stukje lokale folkloremuziek, we tellen met z’n allen af en weg zijn we. Mijn trailmaatje Willemijn is er helaas niet bij, maar ze zal me volgen via een GPS-tracker en me morele ondersteuning bieden.

Op de kaart lijkt het een onschuldig hoogtepad, de “Europaweg” van Grächen naar Zermatt, maar we beginnen wel degelijk met een stijging van zo’n 1000m. De toon is gezet. Het hoogteprofiel verraadt 5 lange klimmen van meer dan 1000 hoogtemeters. De hoogste pas waar we overheen zullen gaan is de Theodulpas van bijna 3300m na Zermatt. Dit is de overgang van Zwitserland naar Italië. Ik voel me goed en kijk ernaar uit. Buiten het dorp gaat het pad al snel van asfalt naar onverhard naar single trail door het bos omhoog. In het donker “voel” ik de bergen en de omgeving meer dan dat ik er veel van zie. Ik beland een beetje in de middenmoot. De benen zijn nog wat ochtendstram en ik loop van groepje naar groepje. Is het gewoon pad dan haak ik aan, in de (rots)blokkenvelden die we hier ook af en toe tegenkomen haal ik mensen in. Het valt me op dat veel lopers worstelen met dit terrein, dat Duitstalige berggidsen zo mooi “Gehgelände” noemen. Mij ligt het wel, je moet hier zelf een beetje een efficiënte route doorheen zoeken. Langzamerhand wordt het ook licht. Van de schitterende zonsopgang die ons hier voorgehouden is komt echter niet veel terecht want er hangt een stevige ochtendnevel. Na 17km arriveer ik op het eerste checkpoint, de Europahütte. Met luid gejoel en aanmoedigingen worden de lopers onthaald. Ook de verzorgingsposten later in de race worden bevolkt door superenthousiaste vrijwilligers. Ik check in op dik 3 uur en constateer tevreden dat ik sneller ben dan mijn meest optimistische tijdschema aangeeft, zonder dat ik het gevoel heb mezelf aan het opblazen te zijn. Het loopt best relaxed eigenlijk. De verzorgingspost is buiten. Het liefste wil ik meteen door, maar ik dwing mezelf wat te eten en te drinken. Helaas moet ik ook even het toilet binnen bezoeken. Jammer, want buiten lopen de mensen die ik eerder inhaalde mij weer vrolijk voorbij.

De hangbrug die oplost in de mist

De Europaweg tussen de Europahütte en Täschalpe

Op weg naar Zermatt met uitzicht op de Matterhorn

Na de post duikt al snel een hangbrug op. Het is de recent geopende Charles Kuonen Hängebrücke, met een lengte van 494m de langste voetgangersbrug van Europa. Het is een bijzonder gezicht: de brug lijkt letterlijk op te lossen in de mist. Zelfs de bodem van het dal dat de brug overspant 85m lager is vanaf de brug niet zichtbaar door de dichte mist. Op weg naar de Täschalpe (CP2) vallen er dan toch eindelijk gaten in de ochtendmist en krijgen we zicht op de mooie 4000-ers om ons heen. Ik herken de witte top van de Weisshorn aan de overkant van het dal. Net voor Zermatt ontmoet ik een Pool die driftig aan het fotograferen is. We kletsen wat en maken foto’s van elkaar met de Matterhorn op de achtergrond. Het blijft toch altijd weer een schitterende berg om te zien.

De verzorgingspost in Zermatt (37km) stelt niet veel voor. Wat picknicktafeltjes buiten en een kleine tent met versnaperingen op een terreintje een beetje achteraf. Het voelt aan alsof Zermatt ons ultralopers “gedoogt”, meer dan ons van harte welkom heet. Een heel andere sfeer dan bij de Matterhorn Ultraks trail die ik hier nu twee jaar geleden liep. Ik maak me dus maar snel klaar om te vertrekken in de richting van de Theodulpas. Ik ben vooral benieuwd naar het laatste stuk daarheen waar we een stuk over een gletsjer zullen lopen. Uit mijn dropbag is de wintervariant van mijn trailschoenen gekomen die ik nu heb aangetrokken, maar hier in de warmte tussen het winkelende publiek in de hoofdstraat van Zermatt heb ik er weinig plezier van. Waar ik het eerste stuk tot Zermatt erg lekker en snel heb gelopen, voel ik me nu steeds minder in m’n hum. Mijn ingewanden zijn van streek waardoor ik regelmatig even een bosje of een grote steen moet opzoeken en ik heb het veel te warm. Voor mijn gevoel in een slakkentempo loop ik naar boven. Ik word met enige regelmaat ingehaald door andere lopers. Ook Mirjam, met wie ik een appartement deel in Grächen, komt me voorbij als ik uit het zoveelste bosje naast het pad kom zetten. Ik probeer even aan te haken, maar merk dat haar tempo te hoog ligt voor mij. Ondanks het prachtige decor van 4000-ers waar we hier doorheen lopen, staat het genieten van de omgeving op dit moment even op een heel laag pitje. Bij de Gandegghütte (CP4 op 2929m hoogte) word ik eruit gepikt en krijg ik even gedwongen rust als mijn GPS-tracker gereanimeerd wordt. Hij blijkt tot nu toe geen signaal te hebben doorgegeven. Nadat ik groen licht heb gekregen kan ik door naar de gletsjer waarover de route zonder problemen langs een zomerskipiste omhoogloopt. Ik loop een paar natte voeten op als ik me verkijk op een soort slush puppy ijsbad dat iets dieper blijkt dan verwacht. Fijn die winterschoenen, het water blijft er extra lang in zitten als ze eenmaal nat zijn. Het stuk dat volgt na de Theodulpas is met stip het lelijkste gedeelte van de route. Bedekt met twee meter sneeuw is dit skigebied van Breuil-Cervinia vast heel mooi, maar nu is het een grijsbruin maanlandschap met skiliften waar je over brede gruispaden doorheen loopt. Ik ben dan ook blij als ik dit terrein achter mij kan laten en mij via de Colle Superiore delle Cima Bianche weer naar mooiere oorden kan begeven. Meteen na de col liggen twee prachtige azuurblauwe meertjes en ook de daaropvolgende afdaling over de almen in de richting van Saint-Jacques-des-Allemands is om van te watertanden zo mooi. Wat een voorrecht om hier nog bij daglicht te mogen lopen. Ik krijg er zowaar weer lol in. Zelfs het klimmetje van 600m naar de Colle della Bettafurca dat ik over het hoofd had gezien toen ik van boven af Champoluc voor Gressoney aanzag kan mij niet deren.

Azuurblauwe meertjes bij de Colle Superiore delle Cima Bianche

Prachtige Italiaanse vallei in de afdaling van de Colle Superiore delle Cima Bianche

Als ik op de volgende verzorgingspost in Gressoney aankom (80km afgelegd in dik 17 uur, bijna op de helft!) is het donker. We zitten weer behoorlijk oncomfortabel buiten, zeker als het ook nog begint te regenen. Een vrouw, die ik bij eerdere checkpoints al een paar keer kort gesproken heb, is iets eerder dan ik klaar om te gaan. Ze staat een beetje te dralen en naar mij te kijken. Ik vraag haar of ze de volgende etappe naar Alagna misschien samen wil afleggen. Dat wil ze wel, dus we gaan samen op pad. Het water komt inmiddels met bakken uit de hemel en de volgende klim naar Passo dei Salati (2922m) staat op het menu. Het is geen slecht idee om samen te lopen onder deze omstandigheden. Ze blijkt Sarah te heten en uit Schotland te komen. Het zorgt voor hilariteit onder de leden van Loopgroep03 die mij vanuit Nederland aan het volgen zijn. Eerder dit jaar in de Legends trail heb ik ook twee nachten samen gelopen met een onbekende Sarah nadat deze zich bij Willemijn en mij had aangesloten. Ik heb mijn Sarah voor de nacht weer gevonden concluderen ze. In het donker pikken we een pad op dat steil door het bos omhoog slingert. Na een paar honderd meter stijgen zie ik achter mij een flits. Ik vraag Sarah, die achter mij loopt, of dat uit haar hoofdlamp kwam. Ze dacht het niet en een paar seconden later komt het antwoord in de vorm van een flinke donderklap. Onweer dus. Dat kan er ook nog wel bij. Ik zie waar we nu zitten weinig risico maar vraag haar toch of ze misschien even wil schuilen. “Schuilen? Nee joh!”, ze kijkt me enigszins gechoqueerd aan. Ze heeft van de zomer de High Trail Vanoise gelopen waar ze de bliksems onder zich in het ijs zag inslaan. Die wordt hier niet warm of koud van. Prima, that’s my girl, we gaan door. Hogerop wordt het weer nog onaangenamer met een harde wind die over de kale bergflanken waait. Er ligt wat sneeuw en we zien alleen maar vage markeringen. Op de tast vinden we de weg naar de rifugio op de pas, waar we behoorlijk verkleumd binnenvallen. Het blijkt een heerlijk warm hutje te zijn waar we ontvangen worden met warme dranken en dekens en waar we zelfs wat van onze natte kleding kunnen drogen op een verwarming. Als we weer een beetje bijgekomen zijn vertrekken we vlak na een groep van drie andere lopers. Het leek mij wel relaxed hun te volgen en de route te laten zoeken, maar Sarah denkt er anders over en pakt meteen de kop. Als Schotse is ze wel gewend aan afdalen over natte glibberige rotspaadjes. Ik kan moeilijk achterblijven dus ik werk me ook door de groep heen. Het was toch een goede zet want de skipiste gaat al snel over in single track en daar was het vast niet meer zo gemakkelijk gelukt om hen te passeren. Inmiddels loop ik voorop met haar in mijn kielzog, de groep van drie volgt ons op korte afstand. Ik vraag haar of het tempo OK is voor haar en dat beaamt ze. Ik zeg dat ik nog wel iets sneller kan als ze wil en tot mijn verrassing zegt ze “Ja, doe maar”. Ik schakel nog een tandje bij en ze volgt strak in mijn voetspoor. De andere groep kan deze tempoversnelling niet aan dus die zijn we snel kwijt. Langzamerhand trekken de wolken weg en worden sterren en de bijna volle maan weer zichtbaar. Nog een stuk lager gaat het pad over in een steil afdalend pad door het bos met keien en boomwortels. Best lastig om hier snelheid te maken in het donker maar het kost Sarah, die inmiddels voorop gaat, opnieuw weinig moeite. Nu mag ik aan de bak om haar te volgen. Het is de kunst een ritme in het lopen te vinden in afwezigheid van een ritme in het terrein. Ik geniet met volle teugen van onze snelle afdaling door het inmiddels maanverlichte bos.

Tegen 05:00 in de ochtend komen we aan op het checkpoint in Alagna (100km). Hier zullen onze wegen zich scheiden want Sarah wil even gaan slapen en ik wil door. Gelukkig is dit CP wel binnen. Ik heb last van beginnende trench feet en kan hier even lekker mijn voeten droogföhnen. Het eten schiet wel weer serieus te kort. De baas vraagt wat ik wil hebben. Ik zeg: “een warme maaltijd, pasta, whatever”. Dat heeft hij niet; wel koffie, thee, cola, water, soep, brood, kaas, nootjes, gedroogd fruit, chips, cake. Prima om een dagje door te komen tussen ontbijt en diner, maar als ultraloper hoop je toch op iets meer hartige happen. De tweede dag opent met een cadeautje in de vorm van een prachtige zonsopgang die de Monte Rosa roze kleurt als ik op pad ga naar de Colle del Turlo. Het geeft me energie om deze langgerekte klim vanuit het laagste punt op de route aan te pakken. Het is te steil om hard te lopen, in ieder geval voor mij, maar de klim is wel zo vlak dat de hoogtemeter maar tergend langzaam omhoog kruipt. Ik maak er een spelletje met mezelf van, ik mag pas weer naar de hoogte op m’n horloge kijken als er minimaal 100m bijgekomen is. Hogerop wordt de sfeer wat spooky als er mistflarden over de berghellingen trekken. Ik zie de col dan ook pas als ik er bovenop sta. Er staat een klein koepeltentje met een paar verzorgers pal op de col. Ze checken of het goed met me gaat en ik krijg iets wat het midden houdt tussen koffie en thee uit een thermoskan. Na een korte pauze vervolg ik mijn weg naar beneden over het stenige pad. Weer een monsterklim geslecht. Net voor Macugnaga haal ik Mirjam in. We wisselen wat woorden. Ze heeft het zwaar, maar ze loopt ruim binnen de cut-off tijd dus als ze stug volhoudt dan redt ze het wel. Ik ben blij voor haar dat ze zo goed loopt.

Eindelijk pasta in Macugnaga

In Macugnaga tref ik dan eindelijk een verzorgingspost waar werkelijk alles klopt. Wel een beetje jammer dat zo’n checkpoint pas na 125km opduikt. Het is binnen in een restaurant en het is er aangenaam warm. Je krijgt een grote 6-persoonstafel toegewezen. Er is warm eten, je kunt zelfs kiezen uit pasta, pizza of soep. Maar je mag het ook allemaal bestellen. Ik ga voor de pasta die op een echt bord geserveerd wordt met een kannetje thee met suiker erbij. Ik val als een hongerige wolf aan op mijn bordje pasta maar mijn hulplijn Willemijn roept me tot de orde “rustig eten anders valt het verkeerd” drukt ze me op het hart. Goed punt. Bij vertrek rond 13:00 laat ik haar weten dat ik vandaag nog wil finishen. Buiten op het dorpsplein wordt een feestje gebouwd, hier is men in afwachting van de binnenkomst van de stage racers die hier de finish van hun voorlaatste dag hebben. Als ik weer vertrek begeleiden flarden van de stampende beat van de muziek mij nog een heel stuk de berg op in de klim van 1500m naar de Monte Moro pas. Ik heb er echt zin in en heb het gevoel dat ik nog wel wat mensen kan gaan inhalen in dit laatste stuk tot de finish.

Op de Monte Moro pas is het een chaotische situatie. Ik hoor mensen roepen naar elkaar in de dichte mist. Ik kom lopers tegen waarvan ik mij afvraag of ze het checkpoint net voor de pas überhaupt gevonden hebben gezien de richting waar ze vandaan komen. Ik vind redelijk snel mijn weg over het pad dat gedeeltelijk voorzien is van houten trappetjes en kabels op de gladde rotsen. In een grijs verleden ben ik hier al eens overheen gewandeld toen ik vanuit Zwitserland de GTA (Grande Traversata delle Alpi) liep. Aan de andere kant van de pas staat een man beteuterd te kijken naar de vlaggetjes onder ons. Met een Frans accent vraagt hij aan mij “Do you think the route goes there?”. Ik zie drie vlaggen op een rijtje door een rotsblokkenterrein gaan met rotsen van koelkastformaat die schots en scheef door elkaar liggen. Ik zeg “Sure, you see the markers over there”. Dan komt zijn punt: “Yes, but there are all these rocks”. Moet ik als laaglander nou een Fransman gaan uitleggen hoe je hier doorheen komt? Ik zeg iets als “see you later”, spring over de rotsen naar beneden en kijk niet meer om. Al met al denk ik dat ik hierboven wel vijf of zes mensen heb ingehaald die worstelden met de route en het terrein. Dat is goed voor mijn positie in het klassement. Het geeft me vleugels in de afdaling naar Mattmark. Ook het vlakke stuk langs het stuwmeer kan ik nog hardlopend afleggen, maar als het pad dan later een stuk langs de weg loopt in de richting van Saas-Almagell gaat het toch mis met mijn benen: ik krijg kramp. Het fietspad omhoog naar Saas-Fee kan ik helaas ook alleen nog maar wandelend afleggen door de kramp. Ik wijt het aan de eentonigheid van de beweging op deze lange vlakke stukken in dit gedeelte van de race, want eerder heb ik helemaal geen last gehad.

Op de verzorgingspost In Saas-Fee krijg ik van de dienstdoende medic een poedertje tegen de kramp. Even later komt de Pool binnen die ik eerder bij Zermatt heb ontmoet. Hij heeft ook kramp. Hij heeft een grote zak anti-kramp pillen bij zich. Van Tsjechische makelij vertelt hij trots, en zegt dat ik er ook wat moet nemen. Ik zeg dat ik net al een poedertje heb gehad, maar hij dringt aan. Als compromis neem ik er twee van hem aan die ik in mijn rugzak stop. Ik zeg dat ik ze bewaar voor als ik weer last krijg onderweg en ga op pad voor het laatste stuk. In het bos na het dorp komt de Pool me achterop. Hij is duidelijk sneller dan ik, maar hij blijft toch een tijdje achter me hangen. Als ik uit het pad stap om mijn hoofdlamp op te snorren stopt hij ook. Hij probeert me over te halen om met hem mee te gaan. Hij wil dit laatste stuk snel afleggen en zoekt een maatje. Gisteren was voor hem fotodag, vandaag racedag. Ook ik was gisteren wat langzamer, al was fotograferen niet de reden, en vandaag lekker aan het racen. Vandaar dat onze opbouw redelijk gelijk op is gegaan. We hebben wat discussie over hoe ver het nog is. Volgens hem is het nog maar 17km maar ik geloof hem niet. Om een of andere reden denk ik dat ik nog bijna 30km voor de boeg heb. Hij blijkt ook nog een hoger doel na te streven met zijn eindsprint: hij wil per sé voor middernacht finishen want hij moet nog met de auto naar een ander dorp waar zijn overnachtingsadres is. Zijn auto staat in de parkeergarage en hij moet een extra dag betalen als hij pas de volgende dag aankomt. Ik wens hem succes en laat hem gaan. Ik vind hem een sympathieke gast, daar ligt het niet aan, maar ik wil dit stuk liever in mijn eentje lopen. Alleen in die overweldigende natuur, mijn eigen gedachten denkend door de donkere bergen naar de finish. Focus houden om dit technische traject door het donker veilig af te leggen. Dat lukt beter als ik alleen loop dan wanneer ik aanklamp bij iemand die net iets te snel voor mij gaat. Ondertussen begint het wel te malen in mijn hoofd. Hoe heb ik ooit kunnen denken – en erger nog, melden aan mijn volgers – dat ik nog voor middernacht binnen zou zijn? Ik moet mij vergist hebben: als ik mijn huidige tempo afzet tegen de afstand die ik denk nog te moeten lopen mag ik blij zijn als ik voor het weer licht wordt binnen ben. Ik stuur mijn hulplijn een SMS: “hoe ver moet ik nog?” Het antwoord komt per kerende post en is goed voor de moraal: vanaf Saas-Fee was het nog maar 20km dus mijn Poolse vriend had toch gelijk. Ze SMS’t ook dat ik mag bellen als ik een peptalk nodig heb. Op zich heb ik dat niet, maar misschien maakt ze zich zorgen dat de kramp weer opspeelt, zo langzaam als het nu gaat. Of misschien wil ze gewoon graag mijn stem even horen. Andersom is dat zeker het geval dus ik bel haar. Met mijn stokken in de ene en mijn telefoon in de andere hand loop ik door. Ik hoor een beekje gorgelen onder de rotsblokken waar ik overheen loop. Hol gekloenk van rotsblokken die kantelen als ik ze belast met mijn gewicht. Ik hoop dat ze de nachtelijke geluiden van de bergen herkent en zo wat van de sfeer kan opsnuiven.

Het pad lijkt wel eindeloos door te slingeren langs de bergwand maar eindelijk kom ik dan toch aan op Hannigalp, het laatste checkpoint voor de finish. Ik hoor dat er over “5 tot 10 minuten” lopers aankomen. Dus ik moet nog wel even aan de bak om mijn plek veilig te stellen. Echt niet dat ik mij hier nog laat inhalen. Gewoon 3 kilometer het brede pad naar beneden volgen luidt de instructie. Ik kijk af en toe achterom of ik misschien lampjes zie naderen, maar daar is geen sprake van. Het is dik na 01:00 uur zaterdagochtend als ik het dorp Grächen binnenloop. De finish is een kale bedoening. Een vrijwilliger voor de tijdregistratie en het uitreiken van de medaille en twee Nepalese dames die het standje met wat eten en drinken bemensen. Zelfs een finishfoto moet ik nog zelf organiseren. Op het moment zelf voelt het best eenzaam, maar als je er later over nadenkt heeft het ook wel weer zijn charme. Uiteindelijk doe je het toch allemaal voor jezelf. Ik krijg een dekentje om mij warm te houden. Mijn Poolse vriend is al weg, hij is waarschijnlijk direct doorgerend naar zijn auto. Ik word gebeld door Willemijn die me feliciteert. Diverse lopers uit onze loopgroep zijn speciaal voor mij opgebleven om mij te “zien” finishen. Het doet me goed te horen dat ze allemaal zo met me hebben meegeleefd. Was er dus toch nog publiek bij mijn finish, ook al was het dan op afstand. Als ik een beetje bijgekomen ben en wat gegeten en gedronken heb vraag ik de vrijwilliger die zich met het registreren van de eindtijden bezighoudt of “the English lady” al in zicht is. Hij kijkt mij niet-begrijpend aan. Ja “Sarah” verduidelijk ik. “Ah” zegt hij, “the British lady”, “ik kijk even of ze er al aan komt”. Ik laat de subtiele terechtwijzing maar even gaan en hoor dat ze inderdaad in aantocht is. Ze heeft het laatste stuk samengelopen met een Finse dame en ze komen nu samen binnen. We feliciteren elkaar met het uitlopen van de race. Ik wil weg nu. Mirjam wordt over ongeveer drie uur verwacht. Ik wil er graag voor haar zijn bij de finish, maar ik kan hier niet zo lang blijven zitten. Ik zou te veel afkoelen. Ik ga naar het appartement om een douche te nemen, even te slapen en kom dan terug neem ik me voor. Het volgende wat ik hoor is Mirjam die het appartement binnenkomt en ik schaam me diep. Ik had mijn wekker nog gezet op iets voor haar verwachte aankomsttijd – althans dat dacht ik. Of ik in coma door mijn wekker heen ben geslapen of dat ik hem uiteindelijk helemaal niet eens goed gezet heb weet ik nog steeds niet. We feliciteren elkaar en stellen het verder nakaarten uit tot “morgen”.

Met een tijd van 45:12:52 word ik 30^e. Van de 96 lopers die startten haalden er 33 de eindstreep niet. Ik ben trots als eerste Nederlander het rondje Monte Rosa als ultratrail volbracht te hebben.

De organisatie noemt de race “bold, beautiful and brutal” en daar is geen woord van gelogen. Er staat een interview online met de winnaar van de race (met de toepasselijke naam “Stone”). Hij wordt geïnterviewd in de laatste paar honderd meter naar de finish en blijft maar herhalen: “so hard”, “so tough”, “so technical”, “not a normal ultra race”. De route is inderdaad prachtig, maar ervaring in de bergen is wel een must om deze ultratrail veilig uit te lopen. Denk aan smalle, ongelijke paadjes, soms langs diepe afgronden waar je echt niet in wil vallen. En dat dan in het donker met slaaptekort en mogelijk onder slechte weersomstandigheden. Als je twijfelt, kies dan voor de stage-race. Je loopt het rondje dan in vier dagetappes en hoeft nauwelijks in het donker te lopen waardoor je veel meer van de omgeving ziet en iedere dag “uitgerust” kunt starten.

Het NK Skyrunning 2017 is nog maar een maand geleden. Maar de plannen voor 2018 worden al gemaakt. 

Na drie jaar Limone Extreme als decor voor het NK Skyrunning is nu een nieuwe locatie gevonden dit kampioenschap te houden. In Zwitserland, net boven het meer van Lugano, in het dorpje Tesserete. Van 8 tot 10 juni 2018 worden er tijdens de Scenic Trail drie NK’s gehouden. Op vrijdag 8 juni start om middernacht het NK Ultra met 113km en 7400hm. Op zaterdag 9 juni gaan om 09h00 de lopers voor het NK Skyrace van start voor hun 27km en 2200hm. Op zondag 10 juni volgt dan nog het NK Vertical KM dat om 10h00 van start gaat voor 880m D+ in 4.5km.

WK SKYRUNNING 2018

Ook is nu al bekend waar en wanneer het WK Skyrunning 2018 gehouden zal worden, namelijk tijdens de Salomon Skyline Scotland van 13 tot 16 september 2018. Ook daar zal de NKBV een Nederlands Team naar afvaardigen.

De selectieprocedure voor de drie afstanden (Skyrace, Ultra en VK) is als volgt:

Skyrace:

• De eerste 3 dames en eerste 3 heren van het NK Skyrace 2018 plaatsen zich direct
• De 4^de dame en de 4^de heer komt via één selectiewedstrijd en dat is op zondag 15 juli 2018 tijdens de Scafell Sky Race in Engeland (40km en 3000hl). Extra voorwaarde is wel dat diegene binnen 140% van de winnende tijd zit. Inschrijven kan via deze link. 

Ultra

• De eerste 2 dames en eerste 2 heren van het NK Ultra 2018 plaatsen zich direct
• De 3^de dame en de 3^de heer komt via één selectiewedstrijd en dat is op zaterdag 7 juli 2018 tijdens de High Trail Vanoise in Frankrijk (70km en 5400hl). Extra voorwaarde is wel dat diegene binnen 140% van de winnende tijd zit. Inschrijven kan via deze link. 

Vertical KM

• De eerste dame en eerste heer van het NK Vertical KM plaatsen zich direct
• Als die dame of heer zich ook bij de eerste drie van de Skyrace kwalificeert dan komt er een extra plek beschikbaar. Deze zal gaan naar die dame en/of heer die tot aan zondag 19 augustus 2018 de snelste tijd heeft staan op een Vertical KM gelopen in Europa. Deze moet dan wel 1000hm hebben en korter als 4km zijn. Ook hier geld de extra voorwaarde dat diegene binnen 140% van de winnende tijd zit. De dames en heren moeten zelf hun resultaten doormailen als ze daarvoor in aanmerking willen komen. Dit kan naar: skyrunning@nkbv.nl
• Ook diegene die zich hebben gekwalificeerd voor de WK Skyrace mogen meedoen aan het WK Vertical KM, dat is voor elke atleet zelf om te beslissen.

Mochten zich geen dames en/of heren kwalificeren in de kwalificatiewedstrijden of er zijn later dames en/of heren die zich afmelden, dan zal de commissie beslissen of en wie er ter vervangen wordt aangewezen. De teamleden moeten zelf hun reis naar Schotland bekostigen. Deelname wedstrijden, lokaal vervoer, verblijf en eten wordt door de NKBV verzorgt. 

Meer info over de Scenic Trail op: http://scenictrail.ch/en

MudSweatTrails organiseert van 30 juni tm 8 juli 2018  een Trailrunweek rondom het Mont Blanc Massief. Dit doen we in samenwerking met International Mountain Leader Jeffry Oonk. In zeven dagen rennen we met een kleine groep deelnemers om de Mont Blanc heen, waarbij we globaal de route van de Ultra Trail du Mont Blanc volgen. De dagafstanden liggen tussen de 20 en 29 km, waarbij op vrijwel alle dagen (op één dag na) voor een kortere afstand kan worden gekozen. De maximale hoogte verschillen op een dag zijn zo'n 2200 meter klimmen en dalen. 

We verblijven in 6 nachten in hotels (obv 2-persoons kamers) en twee nachten in berghutten (2 of 4 persoons kamers) waarbij ontbijt en diner zijn inbegrepen. Tijdens deze reis is vrijwel alles inbegrepen, behalve het eten en drinken tijdens het rennen en drankjes in de accommodaties.

Het globale programma voor deze week: 

Dag 1 
Op eigen gelegenheid naar Chamonix. 
Ontvangst 
Briefing
Diner

Dag 2 

• Openingsetappe! Chamonix (1040m)– Les Houches (1007m) – Col de Tricot (2120m) - Les Contamines (1167m)
• Een tocht van 26km en +1578m / 1418m

Vanaf Chamonix volgen we 6 km de rivier richting Les Houches over een goed pad.  We kunnen de steile helling al zien liggen die we na Les Houches moeten beklimmen. Boven zien we de imposante Bionnassay gletsjer en ons volgende doel, de 2120 meter hoge Col de Tricot. Hierna gaat het steil naar beneden en komen we in een prachtige dal waar we bij Refuge Miage wat kunnen drinken. Na een korte klim dalen we door het bos af naar Les Contamines. Er zijn verschillende voeragepunten ingepland. 

Dag 3

• Les Contamines (1167m) – Col du Bonhomme (2329m) – Col des Fours (2665m) – la Ville des Glaciers  - Refuge de Mottets (1870m)
• Een tocht van 20km en +1579m / - 876m

Een lange klim! 15 Minuten na vertrek gaat het omhoog, en dat blijft het vervolgens 12 kilometer lang doen. Via eerste een breed pad en daarna smalle bergpaden stijgen we 1200 meter naar Col du Bonhomme. Hierna lopen we over een smal pad langs de flanken van de berg en stijgen de laatste 300 meter naar Col des Fours op 2665 meter hoogte (het hoogste punt op tijdens deze trail week). De afdaling is spectaculair en als we eenmaal de rivier zijn overgestoken kunnen we de berghut de Mottets al zien liggen.

DAG 4

• Refuge de Mottets (1870m) – Col de la Seigne (2518m) – Lac de Comball (1960m) – Mont Favre Spur (2430m) – Courmayeur (1226m)
• Een tocht van 27km en +1240m / -1816m

Achter de berghut boezemt Col de la Seigne (2518m) ontzag in. De klim (700 meter) begint steil, maar vlakt af naarmate we dichter bij de col komen. Boven op de col hebben we fantastisch uitzicht over Val Veny en Val Ferret, ons speelterrein voor de komende drie dagen. De afdaling begint steil maar al snel kunnen we heerlijk ontspannen afdalen. Onder ons zien we de Romeinse weg liggen, maar ook de tweede klim van vandaag naar Mont Favre Spur. Hierna dalen we door de bossen af naar Courmayeur.

DAG 5

• Courmayeur  (1226m) – Refuge Bertone (1989m) – Refuge Bonatti (2025m) – Chalet Val Ferret (1784m) - Refuge Elena (2062m)
• Een tocht van 20km en +1198m / -401m

We rennen Courmayeur uit via een kort stukje asfalt, waarna er een 700 meter hoge en steile klim door het bos volgt naar Refuge Bertone. Hierna gaat het 13 kilometer op en neer over een geweldig pad langs de berghelling. We hebben prachtig zicht op de Mont Blanc en Grandes Jorasses. In Refuge Bonatti genieten we van heerlijke Italiaanse koffie. Eenmaal op de bodem van Val Ferret is het nog een korte klim naar de Refuge Elena.

DAG 6
Refuge Elena (2062m) – Grand Col Ferret (2537m) – La Fouly (1610m) – Lac Champex (1466m)

Een tocht van 27,5km met +895m / -1492m

Een lange dag die goed ingekort kan worden door het laatste stuk de bus te nemen. We beginnen de dag met een 500 meter hoge en steile klim naar Col Ferret (2537m). Als we terug kijken kunnen we Col de la Seigne zien, hier stonden we drie dagen geleden. De afdaling is makkelijk. Vanaf la Fouly volgen we eerst het brede pad langs de rivier. Het kan hier erg warm worden. Via een morene muur dalen we af naar enkele traditionele Alpen dorpen met authentieke houten huizen. Na een ijsje of koffie in Issert klimmen we het laatste stuk naar ons hotel in Lac Champex.

DAG 7

• Lac Champex (1466m) – Bovine (1987m) – Col de la Forclaz (1526m) – Col de Balme (2191m) – Aig des Posettes (2201m) – Montroc (1417m)
• Een tocht van 29km en +1811m / -1860m

Het eerste deel van de dag is makkelijk en daalt licht. Maar dit is slechts de stilte voor de storm. Via een steil een stenig pad stijgen we (700 meter) naar Bovine (1987 m), een fraaie berghut vanwaar we van een prachtige uitzicht kunnen genieten. Door mooi bos dalen we over een smal pad naar Col de la Forclaz. We dalen nog wat verder naar Le Peule en klimmen vervolgens door het bos naar Col de Balme. Vanaf hier kunnen we de grillige Aiguillette des Posettes al zien liggen. Vanaf deze top dalen we door het bos naar Montroc. 

DAG 8

• Montroc (1417m) – Col des Montets (1481m) – Refuge Lac Blanc (2352m) – Refuge La Flegere (1875m) – Planpraz (2000m) – Le Brevent (2525m) – Refuge de Bellachat (2152m) – Les Houches (1007m)
• Een tocht van 29km met +2211m / -2260m

Een waardige afsluiting van een geweldige week! Deze laatste dag lopen we hoog boven de Chamonix vallei. Na een 900 meter hoge klim komen we bij het legendarische Lac Blanc. Vanaf hier volgen we de contouren van de berghelling en dalen af naar Les Houches.

DAG 9
Gezamenlijke afsluiting.
Na het ontbijt op eigen gelegenheid terug naar huis.

WAT VOOR EEN TRAILREIS IS DIT?
Dit wordt een prachtige maar tevens pittige trailweek. Per dag rennen we 20 tot 29 kilometer in de bergen. De paden zijn meestal goed, het aantal hoogtemeters is meestal stevig. Omdat de reis vrij vroeg in het seizoen valt zullen we waarschijnlijk ook kleine sneeuwvelden over moeten steken.

We proberen zo veel mogelijk van de route te rennen, maar zullen, zeker als het flink stijgt, ook “power walken”. De hoogte verschillen per dag zijn fors, met maximaal 2200 meter stijgen en dalen op één dag. Op de meeste dagen is het echter mogelijk om een deel van de route met de bus of skilift af te leggen, waardoor de dag afstand wordt ingekort.

Het weer zal een belangrijke factor zijn tijdens deze week. Regen en zelf sneeuw of hagel kunnen de omstandigheden behoorlijk zwaarder maken. We eisen dan ook dat je elke dag beschermende kleding in je hardlooprugzakje mee draagt. Bij hoge temperaturen is het belangrijk veel te drinken en moet je misschien wat extra drinken mee moeten nemen.

We overnachten in comfortabele hotels of berghutten waar we ook het ontbijt en avondeten nuttigen. In sommige hotels is er een sauna, waar je na een actieve dag heerlijk kunt ontspannen.

VOOR WIE?
Jij bent een fanatieke en goed getrainde hardloper die graag het asfalt verlaat. Je houdt er van om in de bergen te rennen en van het idee alleen al om dit een week lang achter elkaar te doen gaat je hart sneller kloppen. Je schuwt lange actieve dagen niet, want je zult minstens vijf uur per dag onderweg zijn.

Je realiseert je dat het hier om een groepsreis gaat, en niet om een wedstrijd. Je bent dan ook bereidt om je sociaal op te stellen en af en toe op andere deelnemers te wachten. Je vindt het leuk om tijdens het hardlopen ook te genieten van een kop warme chocomelk of koffie met vers gebakken taart in de berghutten die we tegen komen.

Je ziet deze reis als een hoogtepunt van het Trailjaar of je gebruikt deze trail-run-week als voorbereiding op een berg-trail later in het seizoen. Je kunt dan ook niet wachten tot het 30 juni is!

OVER JEFFRY OONK

Hardloper en buitensporter in hart en nieren. 

Jeffry is een van de weinige International Mountain Leaders in Nederland en hij werkt fulltime als berg, natuur en wildernis gids.

In een vorig leven (tot 2005) liep Jeffry veel lange wedstrijden, zowel over de weg als trail races. Bij verschillende trailwedstrijden in België, (over 80 tot 160 km) eindigde hij op het podium. Zijn grootste succes was een tweede plaats op de Jan Knippenberg Memorial in 2002 (160km over het strand van Den Helder naar Hoek van Holland) en een derde plaats later dat jaar tijdens de legendarische Spatathlon, een 246km lange race in Griekenland.

Nu zoekt hij eerder de rust op waarbij hij zijn eigen eenzame races organiseert, zoals bijvoorbeeld een solo hardloop tocht door de Sahara.

De ultieme beleving staat bij Jeffry altijd voorop!

DEZE REIS IS INCLUSIEF

• Alle overnachtingen op basis van half pension (incl. ontbijt en diner)
• Vervoer bagage tussen de verschillende accommodaties
• Vervoer in de Chamonix vallei (bus en trein)
• 1 x International Mountain Leader en 1 x MudSweatTrails gids
• Pre-Depature meeting op de Utrechtse Heuvelrug. Met koffie / thee en koek

EXCLUSIEF

• Vervoer van en naar Chamonix
• Lunches
• Eten en drinken in de berghutten onderweg
• Sportdrank en sportrepen tijdens het rennen
• Eventueel gebruik van ski liften
• Eventueel gebruik van bus vervoer (tenzij beschreven in het programma)
• Bergsportverzekering (verplicht en evt af te sluiten via de NKBV)
• Annuleringsverzekering

Meer informatie geven we je graag tijdens de Traildreams sessie op 10 januari. Maak je interesse voor de reis kenbaar via trailreizen@mudsweattrails.nl. We brengen je dan op de hoogte bij het openstellen van de boeking. 

Het is alweer enige tijd geleden dat we als MudSweatTrails een uitnodiging kregen om deel te nemen aan de Haria Extreme op Lanzarote. Marc vroeg mij of ik interesse had om te gaan? Uiteraard, maar ik geef daarbij aan dat het net na een hele drukke periode is van mijn werk in de buitensport. Dus verwacht geen prestatie van mij. Ik zou dus voor een korte afstand kunnen kiezen die Ultra daagde mij uit en terug naar kortere afstand was nog altijd mogelijk... 

Ik bel mijn trainer voor een schema met als doel om de ultra van 94 km en 3.000 hoogtemeters te finishen. In minder dan twee maanden volg ik zo goed en kwaad als het gaat de trainingen die op papier stonden. Lanzarote is een vulkanisch eiland, van 62 km lang en 21 km breed. Een groot deel van het eiland is bedekt met lava en heeft weinig begroeiing. Het hoogste punt op het eiland is Penas del Chache (671m). Vanaf zeeniveau zijn dit mooie beklimmingen om te nemen. 

Op zaterdag start de race, de dagen er voor zijn er mogelijkheden om je startbewijs op te halen. Tevens is er op vrijdagavond nog een briefing en een bijeenkomst waar atleten worden voorgesteld. Deze race is ook een onderdeel van de WAA Spain Ultra Cup, dus de bezetting is redelijk goed. 

Deze avond staan dus ook die gasten op het podium die in hetzelfde huis liggen als ik. Ragna Debats, die kennen de Catalanen wel en spreken met veel respect over haar. Wat zij afgelopen jaar heeft gepresteerd houden zij bijna voor onmogelijk en bewonderen haar dan ook om haar grote prestaties.

Nou, nu mijn eigen race 94 km en 3.000 hoogte meters op papier stelt het niet zo heel veel voor met die paar heuvels op deze afstand. De start is bij het nationaal parc Timanfaya. De zon komt op en het hoofdlampje kan direct de rugzak in. We starten tussen 100 kamelen door. Het is fris, zon ca 18 graden heerlijk voor mij om in te lopen. De eerste 50 km zijn “vlak” waardoor je snel te hard van stapel loopt. Ik probeer rustig te starten maar het gaat zo lekker, het landschap wisselt snel tussen mooie lavavelden en goed renbare landbouw weggetjes. Lava knispert onder de schoenen, heerlijk geluidje. Hoe kunnen mensen met oordopjes in lopen je mist zoveel! Als we de lavavelden rondom Le Geria verlaten komen we in het zand terecht op weg naar een van de laagste punten van het eiland. Tussen de badgasten langs de zee en op weg naar de eerste echte klim. 

Deze klim is lang en gaat dan ook van zee niveau tot 670 meter. Hier laat mijn maag mij wederom in de steek.. Ik heb gegeten en gedronken het liep echt zo verschrikkelijk fijn. Wat overkomt mij nu, is het de warmte? gebrek aan stroopwafels? Ik moet op relatief eenvoudige klim drie keer zitten om mijn maag te legen. Hidratar Hidratar hoor ik herhaaldelijk dit lijkt op hydrateren …. Maar wat ik ook drink binnen 10 meter ligt het kostbare goedje ook weer op de grond. Ik stoemp op wilskracht omhoog. Boven aangekomen staan Peter en Marjolein. ”goed gedaan Mark “”je ziet er fris uit “ jeemig wat kunnen jullie slecht liegen denk ik. Ik heb ze namelijk de avond ervoor een sms gestuurd dat ze mij nooit nooit in de auto mogen mee nemen en altijd positief moeten blijven. Iets verder op is een verzorgingspost. De verzorging posten stonden om de ca 15 km. Peter slaat een handdoek om mij heen en Marjolein staat naast mij en zorgt op het heetst van de dag voor een stukje schaduw. Peter haalt te eten voor mij maar het komt er sneller uit dan dat het er in gaat. De EHBO en de organisatie komen er aan. Ik zeg tegen ze dat dit bij mij de normaalste zaak is. Aan Peter vraag ik om mij overeind te helpen. Hier moet ik zo snel mogelijk weg anders lig ik zo uit de race.

Ik vervolg mijn race afwisselend met hardlopen, kotsen, wandelen, hardlopen en weer verder. De zachte briesjes stimuleren mij om in de warmte door te lopen. Op de grote voedingspost in Arrieta probeer ik maar wat te slapen. Ik heb doordat ik het eerste stuk hard heb doorgelopen ruim voldoende tijd. Finishen was het doel vandaag en daar ga ik voor. De tijd laat ik ver achter me en richt mij op het volbrengen van het avontuur.  Voordat ik de VP verlaat moet ik de hoofdlamp laten zien, de telefoon en mijn isolatie deken. Kerel, die zit onder in mijn tas zeg ik tegen hem. Maar goed die Spanjaard verstaat dat niet en hij is te dik om zomaar te passeren. Heel mijn rugzak kan ik leeghalen. Maar beter zo dan dat er een atleet / loper ergens halverwege ligt met niets.

Stug loop ik door. Het tempo is er uit. Ik ga tussen de cactussen door naar alweer een nieuwe top helemaal ten oosten van het Eiland. Op het punt Mirador del Rio op 500 meter hoogte is het inmiddels donker en wat is het machtig mooi om hier te kunnen en mogen lopen. Het waait hier behoorlijk en de wind geeft aan door te lopen in de nacht. Ik start aan een 500 meter lange trap terug naar zeeniveau. Daarna mag ik de laatste klim in die ik ooit bij licht heb beklommen tijdens ons trainingskamp. Nu in het donker zie ik lichtjes knipperen, er staan militairen op de berg die je goed in de gaten houden. De klim die bij daglicht belachelijk is, is in het donker goed te doen. Boven aan hoor ik "Mark kom op!". Peter en Marjolein zijn er nog steeds. De andere mensen die daar zitten beginnen ook te roepen, heerlijk om zo naar boven te mogen. Boven luid je de bel en juicht iedereen. Peter wisselt mijn batterij en ik denk de laatste afdaling in te gaan van 6km. Niets is minder waar! Nog zeker drie kleine klimmetjes en afdalingen volgen. Ik ben klaar maar de wind duwt in de rug en stimuleert mij wederom om door te lopen. Een mooie laatste afdaling tot in Haria en bij de finish staan nog veel mensen en ik krijg een warm onthaal. De speaker noemt elke finisher een winnaar. 

Deze Ultra is een mooie uitdaging voor Nederlanders die eens verder willen lopen dan een 50 km. Er zijn veel renbare stukken. Het stuk wat extreem is, dat is toch in het donker voor de meeste. Maar er is ook een mogelijkheid voor een marathon afstand of nog korter. Met een fijn klimaat in het najaar is deze race een echte aanrader. Bij deze organisatie ben je in goede handen tijdens de hele race!

Een serie van verticale kilometers in een bijna vlak land! 

Tijdens een Vertical Kilometer (Vertical K) loop je 1.000 meter bergop in een zo kort mogelijk afstand. Stijgingspercentages van 50% zijn daarbij in het buitenland niet ongewoon. Speciaal voor klimgeiten uit ons vlakke landje organiseert MudSweatTrails in het voorjaar van 2018 een serie van vier Vertical K’s. Gewoon in Nederland. En bij een van deze wedstrijden klim je zelfs door de sneeuw omhoog!

Duizend meter lopen klinkt voor de meeste mensen die een beetje sportief zijn niet als een hele grote uitdaging. Anders wordt het als deze kilometer niet vlak is, maar omhoog gaat. Wie wel eens in de bergen heeft gewandeld, weet hoe zwaar dit kan zijn. Een wandelaar stijgt gemiddeld 300 meter per uur. Dat betekent dus dat je al gauw drie uur aan het wandelen bent om duizend hoogtemeters af te leggen! In de Alpenlanden zijn zogenaamde Vertical K-wedstrijden de laatste jaren populair en geldt zelfs als een aparte discipline van het trailrunnen. Hierbij moeten de deelnemers zo snel mogelijk één verticale kilometer afleggen op een zo kort en dus zo steil mogelijk parcours. De Italiaan Philip Götsch heeft op dit moment het wereldrecord in handen: 28 minuten en 53 seconden.

4.000 hoogtemeters in 1 maand
MudSweatTrails komt in het voorjaar 2018 met een primeur. Voor het eerst zal er in ons land een Vertical K worden georganiseerd. En niet één. Meteen een hele serie van vier. Hoe dan? Vraag je je misschien af. In Nederland hebben we tenslotte geen bergen van duizend meter hoog. Verspreid door het land selecteerde MST vier “bergen” waarop de deelnemers de uitdaging aangaan om zo snel mogelijk duizend hoogtemeters af te leggen. En of dat nog niet genoeg is vinden alle vier de wedstrijden plaats in één maand. Voor ervaren trailrunners is dit de ideale voorbereiding op wedstrijden in het buitenland.

Steil, steiler, steilst
Op 24 maart wordt op de Pyramide van Austerlitz op de Utrechtse Heuvelrug de eerste Vertical K georganiseerd. Via de trappen klimmen de deelnemers naar de obelisk op de 36 meter hoge top. Dan dalen de deelnemers af en beginnen opnieuw aan de klim. En nog een keer, en nog een keer. Totdat uiteindelijk duizend hoogtemeters zijn afgelegd.

Op 14 april is de 90 meter hoge Posbank op de Veluwe het decor voor de volgende Vertical K. Een week later moeten de deelnemers in actie komen op de langste trap van Nederland. De Wilhelminaberg in Landgraaf telt niet minder dan 508 treden waarbij je in totaal 90 meter klimt. Deze trap moet dus meer dan tien keer worden beklommen!

Topper van de Vertical K Series is die in Snow Planet in Spaarnwoude op 28 april. Over de sneeuw en bij een temperatuur van -5 °C moeten de deelnemers de 35% steile helling van de indoor skibaan beklimmen. De inschrijving voor deze Vertical K staat open voor een groter aantal deelnemers. En hier zullen ook alle finishers van de serie en de uiteindelijke winnaars worden gehuldigd. 

Schrijf je nu in
De eerste drie wedstrijden uit de serie staan open voor maximaal 25 deelnemers. Voor de Vertical K in Snowplanet in Spaarnwoude kunnen meer mensen zich inschrijven. Durf jij de uitdaging aan? Inschrijven kan via deze link. Bij inschrijving voor de serie is ook je deelname aan de afsluitende Vertical bij Snowplanet opgenomen. 

Inschrijven voor de serie kost 50 euro. Inschrijven voor de Vertical K bij Snowplanet kost 15 euro. Finishers van de serie (dwz 3 van de Vertical K gefinished) ontvangen een La Sportiva hoodie 'Vertical K serie NL'. Hiervoor moet de Vertical K bij Snowplanet worden gefnished. 

Data:  

• 24 maart: Vertical K Austerlitz 
• 14 april: Vertical K Posbank
• 21 april: Vertical K Landgraaf 
• 28 april: Vertical K in Snow Planet / Spaarnwoude

Bekijk de video van één werelds snelste Vertical K lopers, Urban Zemmer:

Door: Ragna Debats

Het zal niet makkelijk zijn om alles wat ik tijdens de Manaslu Trail Race heb beleefd onder woorden te brengen. Toen ik met de race directeur Richard Bull (van Engelse afkomst, maar hij spreekt Nederlands) sprak, waarschuwde hij me al dat zijn Trail anders was en dat het misschien niet de wedstrijd zou zijn die ik verwachtte... en eerlijk gezegd kon ik me toen niet voorstellen wat hij precies bedoelde met deze woorden en wat ik allemaal zou beleven tijdens mijn verblijf in Nepal. Nu, nadat ik aan de race heb deelgenomen, begrijp ik het en ik ben Richard diep dankbaar dat ik heb mogen deelnemen aan dit prachtige evenement!

Voor de mensen die nog nooit van de wedstrijd gehoord heben, het gaat om een wedstrijd van 7 competitieve en 2 niet competitieve etappes in het Himalaya gebergte.

Een samenvatting van de verschillende etappes en hoe ik die beleefd heb. Een waar avontuur!

Vrijdagavond vertrekt mijn vlucht naar Kathmandu. Zaterdagavond kom ik aan. Het is hier 4 uur en 3 kwartier later dan in Nederland. Ik word opgewacht door Neer, een van de personen die de Manaslu Trail mogelijk maken. Helaas is de reis niet helemaal voorspoedig verlopen Ik voel me misselijk en moet meerdere malen overgeven... Na een korte ontmoeting met de andere deelnemers, brengt Neer me naar het hotel om bij te komen.

Zondag rust ik de hele dag uit en probeer ik weer wat voedsel binnen te houden. Maandag vroeg in de morgen vertrekken we opgesplitst in twee bussen naar Soti Khola*, de start van de Trail. De afstand is niet heel lang, maar er zijn geen verharde wegen meer, zo gauw we Kathmandu achter ons laten en we reizen verder op "bulldozer-wegen", een soort zandwegen die met een bulldozer gemaakt zijn. Je kunt je misschien voorstellen hoe hobbelig, kronkelig en oneven die kunnen zijn als je richting de Himalaya gaat...

We zijn ruim vóór zonsopgang vertrokken en net vóór zonsondergang komen we uitgeput aan. Overigens met goede zin, morgen begint immers de race!

*de weg waarover wij naar Soti Khola reden is pas 4 jaar oud. Daarvoor, kon je alleen te voet naar dit kleine plaatsje en was je meerdere dagen onderweg.

Etappe 1
Ik verlaat Soti Khola met krachtige benen en een groot enthousiasme. De race begint op een hoogte van 596 meter in de vallei van de Budi Gandaki-rivier. Spoedig volgen we een steil pad omhoog op tot 1823m. We passeren enkele kleine dorpjes en dalen weer af naar de rivier die we vervolgens volgen tot het dorpje Tato Pani. Tato Pani betekent heet water en de naam liegt niet: Er is een natuurlijke bron waar heerlijk warm water uitkomt. Het blijkt de enige etappe te zijn waarna we de luxe zullen hebben om onszelf te wassen met warm water!

Ik loop de etappe op een vlot, maar beheersd tempo. Tijdens de prachtige klim door bos praat ik met Majell, een hardloper, reiziger en avonturier met Australische en Nederlandse nationaliteit. In ongeveer 5 km klimmen we 1200m en boven hebben we een prachtig uitzicht! De volgende 6km zijn vrij vlak en lopen we door verschillende kleine dorpjes waar de mensen ons hartelijk met een "Namaste" begroeten. De afdaling is "alegre" en nu hebben we nog ongeveer 6 km langs de rivier tegen de stroomrichting in en met kleine ups en downs. Als eerste dame en 3e in het algemene klassement kom ik over de finish.

Etappe 2
De nacht is redelijk goed verlopen. Het is op deze hoogte niet koud en je hebt niet veel kleding nodig. Het is wennen aan de tijdschema's, het eten, de wc's en de eenvoud van de kamers waarin we slapen: 4 wanden met twee of drie bedden met een dun matras en in het algemeen geen elektriciteit. Hygiëne is hier erg belangrijk om gezond te blijven. Ieder van ons heeft een eigen rol wc-papier en we dragen altijd een klein flesje met desinfectiemiddel voor onze handen bij ons.
De etappe start om 7 uur en om zes uur zitten we aan het ontbijt. We lopen vandaag ongeveer 30km met 1580m+ en 770m-, een snelle etappe hoewel het lastig is om een ​​vast loopritme aan te houden door de constante kleine ups en downs! We volgen de rivier, die we af en toe overgaan over erg typerende hangbruggen. De route is eenvoudig maar erg mooi!! Er zijn geen lange afdalingen en dat maakt hem ook zwaar! Het is een handelsroute en we komen onderweg voortdurend groepen muilezels tegen. Ik leid het eerste gedeelte van de wedstrijd en het tweede gedeelte loop ik alleen. Weer kom ik als eerste dame en 3e deelnemer over de finish. Als het al donker is komen de muilezels aan met onze bagage. We slapen op 1754m.

 
Etappe 3
Vandaag lopen we rond de 23 km en 2060 m+. Het wordt weer een etappe waarin we vooral klimmen en niet zo veel dalen. De finish is op een hoogte van 3068m. Het effect van de hoogte wordt steeds meer merkbaar en het ritme wordt langzamer. Ik vraag niet te veel van mezelf en pas me aan aan de condities. Tijdens de etappe denk ik veel aan Pere en Onna. Al een paar dagen kan ik niet met hun communiceren en ik mis ze. Ik word de hele etappe op de hiel gevolgd door Sunmaya (Nepal), de tweede dame.

Het landschap is indrukwekkend!! Het einde van de etappe is bij een klooster, een erg bijzondere en magische plek in de bergen. Na de inspanning van de ochtend lijkt het een grote beloning om deze prachtige plek te bereiken!! Het is een zonnige dag en we hebben ruim de tijd om van de zon te genieten voordat deze ondergaat en de temperatuur drastisch daalt. Na een lekker soepje om te herstellen en wat eten maak ik een wandelingetje en bezoek het oude klooster. Omdat het in deze tijd van het jaar al koud is, zijn de monniken elders vertokken en mogen wij hun slaapvertrekken gebruiken.
Deze nacht slapen we bijna allemaal samen in een grote zaal op smalle, dunne matrassen. Het is een wat onrustige, luidruchtige nacht. Ook is het erg koud. Het water bevriest in de kamer waar we slapen... Toch maar gelukkig dat we allemaal bij elkaar in een ruimte liggen en de temperatuur niet al te veel daalt!
 
Etappe 4
Het verblijf in het klooster is een magische en spirituele ervaring. Ik denk veel na over de mensen van wie ik hou en ik mis Pere en Onna. Het is nog steeds niet mogelijk om contact met de buitenwereld te maken en zowel fysiek als mentaal zit ik niet zo lekker in m'n vel. Mijn maag waarschuwt me dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik eet.
De etappe die ons te wachten staat is de meest veeleisende van allemaal. We zijn nu echt in het hooggegebergte en ik merk dat mijn lichaam zich niet goed kan aanpassen. Ik neem aan omdat ik me niet goed voel. In een gematigd ritme ga ik achter de dames en heren aan. Het is frisjes en mijn maag voelt niet goed. Ik hoop langzaam aan te herstellen en enkele posities te kunnen verbeteren, echter het tegenovergestelde gebeurt. Ik voel me steeds minder goed en de km gaan maar langzaam voorbij. Ongeveer 3 km van Samdo, onze volgende accommodatie, wijken we van de handelsroute af en klimmen we omhoog naar Pungyen Gompa (3986m), vanwaar normaal gesproken een spectaculair uitzicht op Manaslu te zien is. Meestal is het hier zonnig rond deze tijd van het jaar, maar vandaag is de lucht grijs en zijn er geen uitzichten. Terwijl ik langzaam het steile pad omhoog klim, begint het te sneeuwen en krijg ik het koud. Ik doe m'n windjack en handschoenen aan en als ik eindelijk bij het controlepunt ben ook nog m'n dikke jas.

Een uniek detail van deze race is dat er verschillende punten zijn waar de tijd stopt en je zolang je maar wilt kunt genieten van deze plek. Je checkt als het ware in en als je weer wilt vertrekken check je weer uit. Pungyen Gompa is een van deze punten. Ik kan me voorstellen dat dit plateau een prachtige plek is, en dat is het nu eigenlijk ook met al die sneeuw op de grond en in de lucht, maar het is ijzig en al snel vertrek ik om dezelfde weg weer terug te volgen naar het kruispunt. Eigenlijk is het een hele toffe afdaling, maar mijn maag doet pijn bij elke stap die ik zet (impact) en ik heb geen andere keuze dan langzaam af te dalen. Wel leuk om andere deelnemers te kunnen begroeten tijdens hun klim.

Wanneer ik aankom in Samdo ben ik fysiek en mentaal helemaal kapot. Ik ken deze maagpijn en ik weet dat het tijd kost om hiervan te genezen. En ik heb nog steeds geen nieuws van Pere. Ik voel me helemaal verloren en ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe. Waarom besloot ik om deze reis alleen te maken? Het gevoel maakt zich van mij meester en ik barst in tranen uit. Claudia, een italiaans meisje, troost me. Ze brengt me naar een kamer en vertrekt om even later terug te komen met een warme deken. We praten over onze kinderen. Ook zij mist haar 7-jarige zoon en we begrijpen elkaar helemaal. Later word  ik door Santos, de expeditiearts, bezocht en daarna ook door Richard. We bespreken m'n maagklachten en ik biecht ook op hoezeer ik m'n familie mis. Daar, ter plekke, realiseer ik me meer dan ooit hoe veel Pere en Onna voor mij betekenen. Eigenlijk zijn zij mijn KRACHT, mijn energie, mijn alles.

Richard regelt een internetverbnding voor me en eindelijk kan ik met Pere en Onna spreken. Hij vertelt me ​​dat alles goed is daar en dat ik maar lekker moet genieten van de ervaring. Ik besluit om vanaf nu mijn instelling ten opzichte van de wedstrijd te veranderen en weer te gaan genieten van deze avontuurlijke expeditie. Ik ben in de Himalaya met een groep fantastische mensen, omringd door bergen om verliefd op te worden!! Deze race is veel meer dan een wedstrijd en hardlopen is vanaf nu bijzaak. We slapen op ongeveer 3550m

Binnenkort volgt deel 2 van de Manaslu Trail race