#TGC -17h
Het geluid van twee lichte snurkers maakt me wakker. Ik vraag me heel even af waar ik ben. Ik pak mijn mobiel en zie de digitale klok van 04:59 naar 05:00 springen. Mijn maag voelt als een betonnen voetbal en mijn hoofd lijkt doorspiest door een gloeiende pook. Terugdenkend aan gisteravond kom ik snel tot de conclusie dat ik geen kater kan hebben van één biertje. Ik wil nog niet toegeven dat het weer zo ver is en blijf dus nog maar doodstil liggen.
#TGC -15h
Het holle geluid van overgeven in een plee en de geur van kots overprikkelen mijn zintuigen dusdanig dat ik nog misselijker word. Evenlater plof ik terug op bed en zeg tegen Jeroen dat het toch echt gewoon weer migraine is. Jeroen kijkt zorgelijk maar doet precies dat wat ik nodig heb: het niet groter maken dan het is. Hij gaat door met het klaarleggen van zijn spullen en samen concluderen we dat al mijn spullen al klaar liggen. Ik hoef niets meer te doen, alleen maar bijkomen.
#TGC -10h
De smaak van cola proeft vertrouwd. De geur van een tosti ham kaas laat mijn maag opspelen, maar ik weet dat vet mij en mijn maag rustig zullen maken. Voorzichtig neem ik wat happen. Net als al die andere keren de afgelopen 25 jaar werkt t, de misselijkheid neemt rap af. Opluchting komt er voor in de plaats.
Samen met mijn vader neem ik de kaart met daarop de route nog een keer door en we spreken af dat we om 20.00 uur naar de start in Agaete rijden.
#TGC -3h
De zon is onder als ik de auto start. De twintig minuten naar het appartement van mijn vader geven me het vertrouwen dat ik heel nodig nodig heb: Dat ik een half jaar na mijn laatste, mislukte, race vlak voor een nieuwe race migraine krijg is niet zo vreemd. Zeker niet na een toch al rumoerig halfjaar. Dat de klievende hoofdpijn en misselijkmakende maagpijn plaatsmaken voor de hyperalertheid die meestal volgt op deze wijvenkwaal geeft me rust en vertrouwen.
Bij het appartement neemt mijn vader het stuur over en rijdt me het eiland rond naar de start van de TransGranCanaria. Ik zit naast hem en geniet van ons gesprek van weinig woorden, de donkere silhouetten van vulkaanreuzen links en de zee rechts.
#TGC -1h
In Agaete waait het hard. De palmbomen slingeren heen en weer en de busladingen atleten lopen in een lange stoet richting haven. In de stoet tref ik Gediminas. Gister verstelde hij nog inspirerend over hoe hij zijn leven als militair combineert met het lopen, over zijn droom om ooit te kunnen leven in de bergen, van de bergen. Zijn Baltische hoofd straalt kracht en vriendelijkheid uit. Ik tik m aan en zeg “today is your day, you will win the race”. “haha, ok, if you say so” Is zijn antwoord. Hij duikt een cafe in, mijn pa en ik lopen nog door richting pier.
#TGC- 0,5h
Het startvak gaat open. Ik geef mijn vader nog een omhelzing en loop als één van de eerste langs de borstwering van de pier naar poort waar we terug kunnen lopen richting startboog. De knalharde muziek, lichtshow en flitsende camera's komen ongefilterd binnen. Mijn zintuigen verwerken het maar net. Met samengeknepen ogen kijk ik naar beneden, me zo veel mogelijk afsluitend voor alles om me heen. Ik voel me goed, sterk, klaar.
#TGC +1,5h
Voor het eerst in mijn hele leven is het gelukt echt behoudend te starten. De eerste 1500 hoogtemeters zitten er op en de hele klim heb ik doorgelopen zonder me over de kop te lopen. Geen idee wat mijn positie is maar het voelt goed.
De eerste afdaling is zeer technisch: in het donker, vele losse stenen, veel stof en zeer steil. Vorig jaar zakte de moed me hier in de schoenen omdat de ene na de andere kleine Spanjool me inhaalde en declasseerde. Nu haal ik mensen in en wanneer ik dan eenmalig word ingehaald is het door Nuria Picas en kan ik haar gedurende de rest van de afdaling bijhouden. Wat een lichtvoetigheid, wat een power! Mijn grote passen vergeleken bij haar muizenpasjes stampen door de nacht. Ik voel de huid onder mijn hielen en bal van mijn voeten protesteren. Het voelt alsof mijn zolen koken.
#TGC +2,5h
De plek waar ik exact 365 dagen eerder de agaven onder kotste schijnt de volle maan me vandaag tegemoet, geen maagklachten of opgeblazen motoren. De graat waar mijn lamp twaalf maanden eerder uitviel wordt door mijn bouwlamp blijvend in het dansend licht gezet. Met enige regelmaat haal ik iemand bij of in. Als ik grijs haar zou hebben en een sigaar in mijn bakkes dan zou ik nu zeggen “I love it when a plan comes together”.
De afdaling die volgt begint makkelijk maar gaat al vlot wat lastiger omdat mijn poten zeer doen.
#TGC +7h
De nacht verloopt bijna saai zo voorspelbaar: volle maan boven me, mooie paden onder me, geweldige en overweldigende natuur om me heen. Omhoog lopend voel ik me beresterk. Vlaklopend eet en drink ik en naar beneden lopend doen mijn voetzolen steeds meer pijn. Ik voel dat de huid onder mijn voeten een zwerversbestaan door mijn schoenen is gaan leiden. Over een paar kilometer ben ik in Teror, heb ik 56 kilometer onder mijn zolen weggeschoven en staat mijn pa bij de verzorging met eten, drinken èn verse schoenen. Terwijl ik van schoenen wissel en wat eet vraagt mijn vader mijn positie na. Begin veertig. Tevreden loop ik door.
#TGC +9h
In de lange klim na Teror en over de graat naar Cruz dela Tejeda heeft de nacht plaats gemaakt voor de dag. Een schitterende zonsopkomst wordt vergezeld door keiharde en in kracht toenemende wind. Vlak voor de verzorgingspost op 63 km waait een kleine atlete van het pad de struiken in. Met twee man helpen we haar weer overeind. In de kilometers die volgen blijft de wind ons van links naar rechts gooien, maar buiten wat extra meters is het vooral heerlijk koel. Koelte is iets wat ik niet had verwacht tijdens de dag van de TransGranCanaria. Ik geniet ervan.
Bij het oversteken van een bergweg staat mijn vader me aan te moedigen. Ik geniet ervan.
#TGC +11h
In het dal van Tejeda valt de wind weg en overvalt de warmte me. De klim naar het middelpunt van het eiland “Roque Nublo” valt me zwaar. Voor het eerst even een wat minder moment. Na de Rock volgt een lastig stuk gestolde lava paden. Mijn poten branden als de hel en juist op dat moment zet mijn hotelkamergenoot Ian me op de foto. Lopend alsof ik over eieren hobbel vereeuwigt hij me en vraagt hoe het gaat. “I am Ok, little bit hot”
#TGC +13h
Van de verzorging op 82 km tot het hoogste punt van de race klom ik makkelijk omhoog. De lange, lange afdaling over lavavelden, losse keien en zeer steile kasseiwegen doen toch echt best wel een beetje veel pijn aan mijn voeten. Het voorzichtig landen begint moeite te kosten, maar me zelf gewoon naar beneden storten levert teveel interlokale migratie van huiddelen op. De verzorging in Tunte is druk met lopers van de marathon. Ik voel me overprikkeld en ben na een kort gesprek met mijn vader snel weer door. De laatste echte klim van de race omhoog.
Halverwege de steile brede offroadweg klappen de wieken van een helicopter boven mijn muziek uit. Al een tijdje was het te af en aan te horen op de achtergrond maar nu moet de wentelwiek dichtbij zijn. Geheel uit het niets hangt hij vijftig meter naast mij op gelijke hoogte. Twee in oranje pakken gehulde mensen zitten in de deuropening en maken klappende gebaren. Ik zwaai met mijn stokken. Raak ontroerd door de plotselinge aanmoediging, sta even stil en geniet van het machtige beeld van de Huey die in het smalle dal stil naast me hangt.
#TGC +14h
De zon staat hoog aan de hemel. In een totaal verlaten landschap van prikplanten en rotsen wekt de indringende hitte soms lichte paniek op. Net als 52 weken geleden ben ik weer bang dat ik te weinig drinken bij me heb. Ik neem spaarzaam slokken en probeer de doembeelden van oververhitting en zonnesteek uit te bannen. Op de flanken van deze bergrug is er praktisch geen wind maar als het dan een keer waait voelt het alsof je checkt of de lasagne al klaar is in de heteluchtoven die op 220 graden staat. Drie keer denk ik de bocht te herkennen waarna een steile lastige afdaling me weer bij mijn vader en drinken en schaduw zal brengen. Drie keer voelt het teleurstellend dat het niet zo is.
#TGC +16h
De steile afdaling is verschrikkelijk. Het continue lopen over een denkbeeldig spijkerbed komt me me strot uit. Vele tientallen veel langzamere marathonlopers houden me op, kunnen of willen niet aan de kant op de smalle haarspeldbochten die aan de wand zijn geplakt. De verzengende warmte die tussen de lavablokken hangt smoort mijn hersenen. Met nog een paar minuten tot de eennalaatste verzorgingspost weet ik zeker dat ik er mee stop. Door de tuin van een huis komen we bij het asfalt. Mijn vader heeft mij eerder door dan ik hem. Hij roept enthousiast dat het ontzettend goed gaat. Één zin verandert mijn perspectief in een oogwenk. Ik bijt snel vier of vijf sinaasappelparten leeg en loop naar mijn vader. Liggend op de grond schudt hij mijn benen los. Na een paar minuten loop ik weer door. Klaar voor de laatste saaie zeventien kilometer.
#TGC +18h
Bij het onderdoorlopen van de snelweg verlaat ik het mooie GranCanaria van zeer afwisselende en ruige natuur. Vanaf hier loop ik door het spuuglelijke GranCanaria van zonnebrand en betonnen kollossen. Het afwateringskanaal dwars door Maspalomas brengt me in een rechte lijn naar de kust. Brokken steen in beton gegoten maken het nog tot een lastig karwei. Op de randen van het kanaal zitten overal mensen die voor iedereen klappen maar hoorbaar meer kabaal maken bij het passeren van een drager van een blauw 127km startnummer. Ik geniet, voel me trots, haal figuurlijk een grote streep door mijn refuse to continue tijdens de UTMB en heb vertrouwen in alle avonturen die nog volgen komend seizoen.
#TGC +18,5h
Bij het passeren van de vuurtoren ben ik klaar met de Trans van GranCanaria, de route van zee naar zee is af. Nog één kilometer naar de finish. Honderden oude gebruinde vellen op de boulevard van Maspalomas ogen momenteel veel fitter dan dat ik me voel. Samen met een dame die tot ons beider verrassing ook vlaams spreekt loop ik door de plaatselijke koopgoot. Op het laatste puinveldje voor de finish laat ik deze deelneemster van de marathon weer bij me weglopen. Ik speur de mensenmassa af naar mijn vader. Bij de overgang van trail naar tarmac zie ik de hele Canarische afdeling Dunkerbeck en mijn pa. Ik omhels mijn vader innig. Bedank hem voor alle support. Voel mijn lenzen drijven in mijn oogvocht.
De laatste 200 meter lopen als op kussentjes. Over een zachte groene loper passeer ik de finish. Klaar!
#TGC +33h
Na een onrustige nacht van veel woelen en licht slapen loop ik stijf en met pijnlijke voeten naar de wc. Wanneer ik terugkom kruipt Jeroen uit zijn bed en takelt zich houterig in rechtopstaande positie. Ian gaat rechtopzitten in zijn bed en zegt grinnikend: “post-ultra-day: day of the robot walks”!
Meer weten over de aanpak van Thomas Dunkerbeck in de aanloop naar en tijdens een ultratrail? Schrijf je in voor de ultratrail clinic op 11 of 12 april 2015.