Bam, daar lig ik. Ik ben uitgegleden op een opgevroren deel van het parcours en val hard op mijn linkerknie. Ik was net naar de kop van de race gelopen en had me achter twee snelle mannen genesteld die het parcours van de Brocken Challenge kennelijk goed kenden. Ik sta snel op, en vervolg (enigszins bibberig) mijn weg. Ik verlies daardoor flink wat posities. De weg naar de top van de Brocken (1142m) is nog lang (78km), maar dit is natuurlijk geen lekker begin.
Sowieso valt het parcours me wat tegen, vrij veel asfalt en brede bospaden. De route is heel minimaal uitgepijld en ik zorg ervoor dat ik de lampjes voor me niet uit het oog verlies. Ik schuif langzaam weer op naar voren en bij de eerste verzorgingspost in Landolfshausen kom ik als zesde aan. Ik neem alle tijd om goed te eten en te drinken en verbaas me over het feit dat iedereen doordendert, een bekertje meegrist of zelfs helemaal niks drinkt. Het zal wel, de weg is nog lang.
Ik loop door en het wordt langzaam licht en bij de Seulinger Warte (een herberg) hebben we een adembenemend uitzicht op de Brocken, ons einddoel. Onderweg naar de Seeburger See haal ik in een lange afdaling weer wat lopers bij waardoor ik weer in de buurt van de top tien kom te lopen. Ik voel me desondanks niet fris in mijn hoofd, heb rommelige gedachten en loop niet ontspannen. Bij de tweede verzorgingspost in Rollshausen herhaalt zich wat er bij de eerste verzorgingspost gebeurde. Terwijl ik redelijk rustig een bekertje cola en water drink, een banaantje pak en een paar partjes bloedsinaasappel eet draaft de rest door, alsof ze de trein naar de top van de Brocken moeten halen.
Er volgt een pittig klimmetje naar de top van de Hellberg en een modderige technische modderafdaling. Kijk, dit is trailen en ik weet drie mannen te verschalken die ik pas na de finish terug zie. Helaas is het daarna weer asfalt en beginnen mijn benen al aardig tegen te sputteren van de klappen op de harde ondergrond. Ik haal toch weer een paar lopers bij, die ik na mijn pauze bij de derde verzorgingspost weer uit beeld verlies. Dit schiet niet op zo. Langzaam beginnen we wat meer te stijgen en bij de vierde verzorgingspost in Barbis (exact 42,2 km), waar Janna op me staat te wachten kom ik als negende loper door. Ik klaag tegen Janna over de hoeveelheid asfalt en dat het niet nodig is om schoenen te wisselen omdat er toch geen sneeuw ligt.
Ik ga verder en ik ben amper 100 meter onderweg als ik ineens vol in de sneeuw loop. Ik ben begonnen aan de lange klim op een noordhelling richting Jagdkopf. Ik haal twee lopers in en begin het langzaam steeds meer naar mijn zin te krijgen. De omgeving wordt steeds mooier en ruiger en hoe hoger ik kom, hoe meer sneeuw er ligt. Bovenop de heuvel staat een verzorgingspost waar ik alle tijd neem om me goed te verzorgen. Ik ben immers nog lang niet op de top van de Brocken, ik moet nog bijna 30km en ik moet nog bijna 1000 hoogtemeters zien te overwinnen.
Af en toe zak ik vrij diep weg in de sneeuw en is het echt oppassen geblazen. Ik geniet, dit lijkt eindelijk een beetje op traillopen. Het is wel oppassen geblazen omdat het zoeken is naar de sporadisch aangebrachte pijlen. Ik mis echter niks en bij de 6de VP in Lausebuche haal ik weer een loper bij en zie ik nog net een andere vertrekken. Ik haal ook deze loper bij en we lopen een stukje samen op. Dit is mijn redding, omdat vanaf dit punt geen markeringen aangebracht mogen worden en we de bordjes richting Konigskrug moeten volgen.
Ik loop langzaam uit op de loper die ik net heb bijgehaald en kom bij Konigskrug aan (68km) waar ik van Janna hoor dat ik inmiddels op de vierde plek loop. Snel door dus maar! Ik volg de bordjes richting het volgende checkpoint in Oderbrück waar ik tot mijn eigen verbazing als tweede aankom. De twee lopers die nog voor me zaten hadden kennelijk een langere (verkeerde) route genomen. Vlak nadat ik ben vertrokken voor de klim richting de top van de Brocken halen de twee mannen me hard in in een poging om snel een groot gat te slaan.
Nu ontwaakt het competitiebeest in me, ik verbijt de pijn, negeer de opkomende kramp en loop het gaatje langzaam dicht. Vlak nadat ik bij het duo ben aangesloten neem ik de kop weer over en versnel. Nu komen de mannen ineens met het voorstel om samen te finishen. Ja, dank je de koekoek, eerst proberen me te lossen en als dat niet lukt met dit voorstel komen. Ik dacht het niet, en op het steilste deel van de klim, waar ik kan blijven hardlopen moeten beide mannen gaan wandelen. Ik ga door en ondanks opkomende kramp waardoor ik even stil moet staan om te rekken weet ik uiteindelijk nog vier minuten op ze uit te lopen en finish ik als tweede, op ruime afstand van de winnaar Florian Reichert.
Het was een wedstrijd met twee gezichten, zowel fysiek/mentaal als qua parcours. Saai en ongeïnspireerd in het eerste deel en mooi en inspirerend in het tweede deel. Een aanrader? Ja, maar niet als je een liefhebber bent van übertechnische trails. Wel als je houdt van sneeuw, een strakke organisatie en fraaie vergezichten.