Rechts van me ligt een stapeltje tijdschriften. Bovenop ligt het Franse UltraMag, met een artikel over ons Haute Route avontuur van afgelopen zomer. Daaronder een Nederlands hardloop magazine, waar je heel stoer natuurlijk niet in wil staan [zelfspot], terwijl je stiekem toch aan iedereen laat zien dát je er in staat...
Het is moeilijk om na de Haute Route en de Tor des Géants, opgeteld goed voor bijna 500 horizontale kilometers en 30 verticale kilometers, nog iets origineels te bedenken. Extreem skiën kwam even in mijn hoofd op en base jumping. Ook was het fascinerend om plaatjes en filmpjes te zien van de twee Amerikanen die rond de jaarwisseling 19 dagen in Dawn Wall zaten in Yosemite. Airtime! Eigenlijk blijft dat lopen toch een redelijk prutserige bezigheid, zelfs dat extreem lange gedoe. [nestbevuiler!]
Via het grote blije feestboek dwarrelen plaatjes binnen van Thomas die poseert op een imposante rotsbreuk. Zandsteen, schat ik in. En dat moet Luxemburg of Duitsland zijn. Is hij een andere hobby gaan bedrijven? Het zou me niets verbazen.
Trail running werd een tijdje als een soort revolte tegen het asfaltlopen gezien. Trailrunners verlieten het makkelijke strakke asfalt en gingen ‘moeilijke paadjes’ lopen. Man, wat was dat vermoeiend! Na een rondje lopen je broek vol modderspetters achteloos over het tuinhek te luchten hangen. Dat was toch stoerder dan de overbuurman die zijn schema’s invulde met rondjes door de wijk, om in Rotterdam een marathon te kunnen lopen.
Op een goed moment werden er zoveel trails in Nederland georganiseerd dat je vrijwel wekelijks ergens een wedstrijdje kon lopen in de Benelux. Dat schepte behoefte aan een soort trailapartheid. De revolte tegen de asfaltlopers werd een revolte tegen de overbuurman, die twee jaar daarvoor nog netjes op het asfalt bleef, maar toe was aan iets nieuws, na Rotterdam, Berlijn en New York op zijn lijstje te hebben gezet. Inmiddels is de overbuur trailrunner. Gètver!
Trailapartheid is op meerdere manieren te bereiken. Gelukkig hebben onze asfaltvrienden jaren geleden al het concept ‘ultramarathon’ uitgevonden. Je loopt een marathon, en gaat daarna nog een half uurtje door, et voilá: ultra! Dat kan ook best in de modder, dachten trailminds. En de 50 kilometertrails popten uit de grond als onkruid in het voorjaar. Het nadeel was wel weer dat de overbuurman ook daar binnen de kortste keren aan de start stond.
Dan maar de overstap naar het volgende echelon: het nachtwerk in de bergen dat-dus-echt-bizar lang-duurt-en-niet -voor-Jeanetten- is (en levensgevaarlijk!). Het is wat meer gedoe met reizen, buitenlandse talen, punten halen, medische verklaringen vervalsen en een stevige checklist met verplichte gear, maar het is de moeite waard. En het lijkt te werken. De overbuurman haakt af sinds de TDS gelopen is. Afstanden uitgedrukt in drie cijfers, een nacht opblijven en wandelstokken ziet hij niet zitten. Hij heeft gelukkig ook een enkelverzwikking opgedaan en zit alweer maanden ieder weekend op de fiets. Rennen doettie niet meer. Hij schijnt ook zwemles te hebben genomen. Een gevalletje triatleet in wording? De loser! Maar om hem de definitieve doodsklap te geven moet nog één stapje gemaakt worden.
De dubbele bizar-lange-afstand-in- de-bergen. Maar nu zonder vlaggetjes langs het pad die de richting wijzen, maar echt met kaart en kompas en bivakzak. Ook zijn die gymschoentjes aan je poten eigenlijk ‘not done’. Onder de zachtrubberen profieltjes blijven je stijgijzers niet goed hangen. En zonder iets van smeedwerk onder je poten tel je niet mee. Ook die gekke wandelstokken gaan eruit en worden vervangen door een automatische pikhouweel met drie versnellingen. De uitrusting is pas compleet met een touw, een steenslaghelm en kevlar buikbescherming. Die is tegen rondvliegende kogels van alpenjagers. Het kost wat, maar de overbuurman hangt nu toch echt jankend over zijn grasmaaier.
Zo leidt trailapartheid tot clowneske toestanden en onsubtiele egopimperij op allerlei sociale roeptoeterkanalen. Dat is best geestig eigenlijk. Maar ook best wel sneu.