Klappend en klappertandend moedig ik de lopers aan. Ondanks mijn donsjas in Maspalomas probeert mijn lichaam me te laten denken dat ik het koud heb. Mijn lichaam liegt, aan de overkant lopen immers gebrande oude vellen in korte broek en hemd. Ik vertel de mannen en vrouwen tussen het hoesten door in hees engels dat ze nog precies "two K's" te gaan hebben. Wanneer ze vlakbij zijn wijs ik ze het trappetje af en vertel ze "proud" te zijn. De tranen van menig atleet verwarmen me.
Wanneer ik zit, wil mijn lichaam me doen geloven dat ik moet gaan staan door kramp in mijn reet na te bootsen. Wanneer ik sta probeert mijn lichaam me te laten zitten, of liggen, door extreme vermoeidheid voor te wenden. Na 125km van Noord naar Zuid over Gran Canaria weet ik echt niet meer wat mijn lichaam me probeert te zeggen en strompel met een gevoelloos linker onderbeen maar wat rond. Klappend, klappertandend en met wazige ogen omhels ik Jeroen en vertel ik kort daarop tegen Irene dat ze er echt bijna is. Ik schuivel terug naar het Hotel en luister voor het eerst dit etmaal naar mijn lichaam. Ik trakteer ons samen op de lift en een bad en een biertje.
Ruim vierentwintig uur eerder vraagt mijn neef, die woonachtig is op GranCanaria, hoelang ik er over wil gaan doen. "Zeventien en een half uur" antwoord ik. "Dat is meer dan een uur sneller dan vorig jaar, ben je zo fit?" vraagt hij. Met een glimlach zeg ik dat ik mijn lichaam dat in ieder geval doe geloven. Hij moet hard lachen en zegt dat hij op tijd bij de finish zal staan. ![]()
Al dagen ben ik rustig, bruis van de energie maar weet het te beteugelen. Al weken houd ik mezelf voor: na Garanon begint mijn race en die overtuiging geeft me zekerheid, zelfverzekerdheid.
Bij de start bruist het. bijna 900 dames en heren die zo aan hun eigen reis over het eiland beginnen. In een in intensiteit toenemende licht en geluidsshow probeer ik me een beetje af te sluiten van alles om me heen. Dat lukt heel aardig totdat de winnaar van vorig jaar me op mijn schouder tikt en zegt: "I like your pre race diet". Als een kind glunder ik en groei een centimeter of wat omdat deze Let blijkbaar niet alleen maar heel veel volgers heeft, maar ook nog anderen volgt. Zonder geheel van t pad af te geraken houd het me vrolijk makend bezig tot vlak voor de start.
Na de start ontploft er een bak energie een berg op. bijna 900 man persen zich, na een kilometer of wat een steeds smaller wordend bergpad op. van zeeniveau tot 1300m in iets meer dan een uur. Mijn lichaam schreeuwt dat ik harder kan en dat ik dus harder moet. Mijn hart geeft aan dat het helemaal niet hard hoeft te pompen, mijn longen balen omdat ze niet branden, mijn benen missen het melkzuur. Het is verre van makkelijk maar het lukt: tot voor kort zou ik me mee laten sleuren door hijgende en zwetende mannen en vrouwen die veel te hard omhoog denderen, vandaag negeer ik ze allemaal.
Omhoog houd ik me in, op het vlakke geef ik gecontroleerd gas, in de afdaling vlieg ik (onder andere met mijn scheen tegen een steen)
Op de eerste grote verzorgingspost vertelt mijn vader dat het goed gaat terwijl mijn lichaam roept dat het wil slapen. Ruim een kwartier achter op schema tov vorig jaar is het ook wel slaapverwekkend maar een flinke sloot caffeine bewijst het ongelijk van mijn lichaam.
Het riedeltje van rustig klimmen en hard doorlopen op het vlakke gaat tegen mijn natuur in. Al heb ik veel getraind op hardlopen :-) mijn onderstel roept dat het niet hoort. Ik negeer de signalen stelselmatig en loop minuutje voor minuutje in op mijn schema van vorig jaar.
Met een toenemende overtuiging dat ik, los van het volgen van de vlaggetjes, op de goede weg ben voel ik rust. Grote delen van de route tot het midden van het eiland voelen aan als relaxed. Waar ik tot twee keer eerder volledig stuk zat rond Roque Nublo jog ik nu met gemak over de grillig gestolde lava en vervolg mijn weg richting het cruciale Garanon.
Garanon is een kantelpunt in de race. na twee derde van de race moet er in de laatste derde hoofdzakelijk gedaald te worden. Garanon blijkt nog een kantelpunt: wanneer mijn vader vraagt hoe het gaat antwoord ik dat het beste er wel vanaf is. Mijn lichaam vraagt om rust, buiten een paar minuten schoenen wisselen en pastahappen krijgt het dat niet. Mijn vader en ik berekenen op de valreep dat ik een minuut of zeven vlotter ben dan vorig jaar. snel weer door.
Na Garanon het hoogste punt van de race. Miniscule sneeuwveldjes blijven op mijn netvlies staan, niet passend tussen cactussen en agaves. Vanaf hier het lange afdalen, vanaf hier de race, mijn race. Ik zet "an endless summer" van Scooter harder zodat ik de rest niet hoor.
De rest bestond uit een in intensiteit toenemende aandachttrekkerij van een lichaam dat het wel welletjes vond. pijnlijke knieen, pijnlijk scheenbeen, hoofdpijn, intense vermoeidheid. Allemaal tekenen om mij te doen bewegen naar een pauze, naar rustig aan, naar opgegeven.
Voor het eerst is het me gelukt niet te luisteren naar mijn lichaam. Er heilig van overtuigd dat het allemaal misleidende informatie was heb ik het overruled met berekeningen die steeds weer uitkwamen op 17 uur en 30 minuten. Als het hoofdrekenen niet meer lukte belde ik naar huis om een hulplijn in te zetten. Er heilig van overtuigd dat er niets stuk was of dreigde te gaan banjerde ik door een tien kilometer lange met keien bezaaide rivierbedding met en kleine tien kilometer per uur rechtstreeks Maspalomas in. Linea recta naar de finish.
Na 17 uur en 27 minuten liep ik onder de finish door. Vlak voor de finish geeft mijn neef me een high five: "you did it". Een uur en negen minuten sneller dan vorig jaar. Trots als een pauw.
Nu, bijna een week later voel ik me nog steeds die pauw, hooguit met wat geknakte veren. Mijn lichaam probeert me namelijk al een week iets te vertellen. Ik luister en maak nieuwe plannen!