Een trail van 100 km in lijn, van het Oost-Belgische Butgenbach over de Hoge Venen naar Surister, onder de rook van Verviers, sinds de winter het epicentrum van de belgo-terror. Het grote pad van meren en kastelen. Dat klinkt sprookjesachtig, maar als mijn trouwe digitale huisdier me om twee uur in de ochtend wekt om vervolgens met een bus afgevoerd te worden naar de startplek, voel ik me een amechtige ridder die onder een dood paard ligt.
Brak en met een soort primaire focus op koffie zie ik de loopmeute die vijf minuten daarvoor de bus uit is gedreven in beweging komen. Het is een uur of vier en het heeft er alles van dat we gestart zijn. Wakker ben ik nog steeds niet helemaal. Twee eerste saaie uren hardlopen brengen daar weinig verandering in. Het voelt allemaal zeer vertrouwd: geen zin om te lopen, veel te hard gestart, pijn aan alle grote spieren in mijn lijf, zin om in mijn nest te kruipen…
Tot mijn grote verbazing volgt een fraaie aaneenschakeling van aardige paadjes, hoogveendoorkruisingen op plankiers en interessante hindernisparcoursen.
Op kilometer veertig rond ontbijttijd onthalen een stel aangeschoten jongeren ons op ravito twee. De halve liters Jupiler hebben de boys erg enthousiast gemaakt, zo vroeg in de ochtend. Ik kan hun state of mind wel waarderen, maar veel lopers reageren er wat nukkig op.
Ergens halverwege de dag doorkruist de karavaan het stadje Malmedy. Het eerste teken van beschaving dat ik er tegenkom is een kerk. Als ik langs de achtergevel om het religieuze bouwsel heen loop word ik door een man in net pak gemaand langzaam te lopen en respect te tonen voor een dood lijk dat tegen mijn richting in naar de begraafplaats wordt afgevoerd, gevolgd door een rij betraande mensen. De sfeer is bedompt. Als de lijkstoet voorbij is, zet ik de draf maar weer in.
Als mijn kilometerteller op 101 staat passeer ik het plaatsnaambord Surister, het finishdorpje. Tot mijn ultieme wrevel leiden de lintjes ons met een grote boog om de dorpskern heen en pas een klein half uur later loop ik het finishveld op. Een mooie training mentale weerbaarheid. Als ik na een uur of 15 finish, staat Mildred Haans bij de tijdsregistratie. Ze is al uren binnen en zou op de hoogste trede van het podium hebben gestaan als dat er nog van gekomen was. Maar organisator Christophe is druk aan het proeven van de indrukwekkende voorraad onbekend Belgisch bier die klaarstaat bij de finish. Geen damespodium dan maar, er zijn belangrijkere dingen.
Na een fantastische douche en een bord pasta geef ik Mildred een lift tot Valkenswaard. In de auto weet ze me er weer niet van te overtuigen dat het lopen van zo’n lang ding een kwestie van genieten is. Natuurlijk is 15 uur verlangen naar mijn bed en een massage van mijn ouwe knoken niet het gevoel dat gelijk staat aan genieten.
‘Dit soort afstanden hangen een beetje tussen lang en kort in. Het blijft vooral afzien en lijden en hunkeren naar het moment dat het voorbij is. Pas als het gedoe nog veel langer doorgaat en duidelijk wordt dat het einde nooit meer in zicht komt, treden gelatenheid en acceptatie in. Die acceptatie lijkt op een vorm van aanvaarden van de wereld zoals hij is. Misschien ben ik naar die aanvaarding wel op zoek,’ mijmer ik, nadat ik Mildred heb afgezet.
Een half uur later pik ik Nicole op in Tilburg en begeven wij ons naar Den Haag. Daar komen we om middernacht aan, net op tijd om nog even naar een verjaardagsfeestje van één van de grotere drugsdealers van de stad te gaan. Twee uur later, precies 24 uur nadat ik ben opgestaan, mag ik dan eindelijk naar bed.