Hemelvaartsdag. Wat te doen? Een verdwaalde like op Facebook van hardlopert Jurn van Gisteren doet ons stuiten op de PH-Trail. PH-trail? De eerste gedachtenspinsels vermoeden iets zuurs; stond PH immers niet voor zuurgraad? Een zure trail dan? Niets van dit alles, het betreft de Prins Hendrik-trail in Vught, beter beend als de Vughtse Trail die voor de 3e keer plaatsvindt. Ik vind ‘m alleen al leuk omdat iedereen tegenwoordig exorbitante trails lijkt te doen in exotische landen over fenomenale afstanden. Wij even niet. Wij doen de relatief onbekende, korte PH-trail. Vallen we ook een keer op! Wist u al dat je hier gratis aspergesoep krijgt na afloop? Dus.
Als we aankomen, staan we versteld van het prachtige complex in Vught. Ze hebben hier daadwerkelijk een prachtige baan neergelegd te midden van een groene omgeving die nog niet in de TomTom is verwerkt. Ik wil net zeggen dat dit de trainingsgrond is van trailer Raymond van den Berg, als we hem tegen het lijf lopen. Zelf loopt ie niet want de vrouw loopt vandaag. Bovendien is de afstand niet exorbitant en het decors niet exotisch. Dat schrikt Simon Vroemen niet af, die gehuld in lange kousen, na het startschot het bos in duikt om uit het zicht te verdwijnen. Hou zou na 1 uur en 37 minuten hetzelfde bos weer uitdenderen om in 4 minuten de kilometer zijn 24 kilometers af ta raffelen. Het zou een half uur duren voor nummer twee het bos uit zou komen. Naar eigen zeggen ontdekte Simon tijdens deze trail toch nog weer nieuwe paadjes ondanks zijn vele kilometers hier. Het geeft te denken!
Ik ontmoet Jurn van Gisteren, een man in vorm en neem me voor hem te volgen. De starter heeft nog enkele huishoudelijke mededelingen en brengt die met veel humor. Zo geeft hij te kennen dat het parcours is gemeten en dat het ongeveer klopt. Op de 12 kilometer komt de eerste drinkpost op 6 kilometer en… dat is ook meteen de laatste! Bij het vennetje dat we moeten doorwaden moeten we voorzichtig zijn, maar die zit aan het einde, dan zijn we moe en dan schieten we toch voor geen meter op (Behalve Simon uiteraard). Hij eindigt met de veelbelovende woorden dat er aspergesoep is voor iedereen na de finish. Een wonderlijk fenomeen: aspergesoep na je trail. Maar achteraf een supercombinatie.
Het volgen van Jurn gaat wonderwel goed. De 60 van Texel was mijn eerste en laatste wedstrijd dit jaar en 12 kilometer door het bos rammen is toch wat anders. Vanaf de start is het parcours lekker technisch. Veel bochtenwerk, boomwortels en smalle tracks. Ik zit tot mijn verrassing in de kopgroep. En ik blijf daar tot mijn ontsteltenis ook heel lang in rondrennen. Blijkbaar behoor ik met mijn trailervaring op deze kleine trail tot de kanshebbers, zeker als het een beetje technisch is. Een enorme mentale opkikker voor deze vadsige, 40-jarige, geblesseerde ‘Fast’ Fokkie.
Veel bochtenwerk, bladeren, laaghangende takken, mul zand, bomen over het pad; dit is een trailervaring van de zuiverste soort. Na 1,5 kilometer missen we bijna een pijltje. ‘RECHTSAF!’, brult Jurn, waarna we allemaal corrigeren en/ of terugrennen. Wat is die kerel scherp zeg! Hij zou niet voor niets finishen in 56 minuten op zijn 12 kilometer. Met vier potige kerels gaat het in stevige draf door het terrein. Ik moet ze iets laten lopen en dan BAM! Ik ben ze kwijt. Spoorloos! Ik ren in mijn eentje door het bos terug en het duurt minuten voor ik iemand op me af zie rennen. Blijkbaar ben ik dus niet verkeerd gelopen? Gezamenlijk gaan we door maar geen pijltjes meer. Dan zien we rechts van het pad door het gebladerte een hardloper. We steken door en sluiten weer aan in de rij. Tot ziens topklassering! Dan maar genieten zonder snelle tijd. Had ik nou een pijltje gemist, of had een lolbroek een pijltje weggehaald…?
De verschillende terreinen rijgen zich aaneen. Een lang stuk door gras langs een weg, het bos weer in, een brug over, de dijk af en we lopen langs de rivier over schuine grasbeddingen. Uiterst onaangenaam voor mijn nog immer pijnlijke voet. Door hoog gras gaat het voort, dan de dijk over en aan de andere kant weer verder. Prachtige uitzichten op het Vughtse en Cromvoirtse landschap, maar daar hebben we geen tijd voor, want er volgt een wateroversteek. Tot de enkels aquaplanen we naar de overzijde tot grote hilariteit onder de fietsers die ons vanaf de dijk gadeslaan. Raymond staat aan de overzijde foto’s te schieten. Stiekem spetter ik wat harder dan nodig.
Over de dijk gaat het terug richting de atletiekbaan. In het bos technische passages met veel korte en heftige klimmetjes en afdalingen. Simon zou later opmerken dat dit een beetje in de weg lag, hij kon hier niet vol doortrekken. Eigenlijk wilde hij hier ook met 15 per uur overheen, of liefst doorheen.
De laatste hindernis is een doorwading van het vennetje. Tot de knieën ploegen we door het water terwijl een kudde kinderen ons toeschreeuwt. Nog even aanzetten en we schieten uit het bos het complex weer op. In 1.09 rond ik mijn 12 kilometer inclusief een stukkie verkeerd lopen. De PH trail. Kort, snel werk, maar alle ingrediënten om het een uitdagende trail te maken: Steile afdalingen, krullende single tracks, 26 hoogtemeters, doorwaden van een ven, diverse natuurgebieden, dijken, paden, paadjes en …aspergesoep. De Cromvoirtse aspersoep van Verhoeven maakt de dag af! Ofwel: A happy trailer pisses often and clear - and smells like asperges!*
*Vrije interpretatie van het klimmerscredo ‘A happy mountaineer pisses often and clear’.